5. Jazz...για παιδιά (από 2 ετών) (JES)
Την Κυριακή το πρωί πήγαμε σε μία συναυλία Τζαζ για παιδιά με παιδικά τραγούδια και πολύ πολύ γέλιο.Φτάσαμε κλασσικά ως έλληνες λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες. Η αίθουσα ήταν μικρή και γεμάτη μικρά και μεγάλα παιδιά. Κρατούσαν μουσικά όργανα στα χέρια και ήταν αεικίνητα ενώ οι
μουσικοί δεν είχαν βγει στην σκηνή. Χοροπηδούσαν, γελούσαν, τραγουδούσαν κάναν μουσική με ότι έβρισκαν, μερικά βγάζαν τα παπούτσια τους, άλλα τα παντελόνια τους... Μικροί και μεγάλοι κινούνταν ελεύθεροι στο χώρο και αυτό ήταν πολύ φυσιολογικό.
Η μουσική παράσταση ήταν υπέροχη, γνωστά παιδικά τραγουδάκια που όλοι οι γονείς τραγουδάνε στα παιδιά τους και γνωρίζουν οι ίδιοι από τους γονείς τους και αυτοί πάλι από τους δικούς τους γονείς. Η Τζαζ μας αρέσει όλους στην οικογένεια, αλλά πρώτη φορά ακούσαμε τα τραγούδια που λέμε με το ξωτικό σε ήχους τζαζ. Ο Δαυίδ χόρευε σε τρελλούς ρυθμούς, ενώ μπροστά μου ένα μικρό ζευγαράκι αγκαλιαζόταν απαλά.
Κάποια στιγμή καλέσαν όσα παιδιά είχαν κουδουνάκια να πάνε μπροστά στη σκηνή. Έτσι το ξωτικό έτρεξε με το κουδουνάκι του να πάει.
Του το είχε δώσει ένα ζευγάρη όταν πήγε να δει γιατί κλέει το παιδάκι τους και το χάιδευε για να το παρηγορήσει.... και εφόσον πήρε θάρρος από την σκηνή αποφάσισε να παίξει και ντραμς. Στη Θεσσαλονίκη στο σπίτι μας παίζαμε κάθε μέρα 19:00 - 19:15 (πάρτυ για τους γείτονες). Εδώ όμως ούτε 5 λεπτά. Αυτή λοιπόν ήταν η ευκαιρία του. Και ναι, τα κατάφερε! Ανέβηκε επάνω και έπαιξε ντραμς το μικρό μου αγόρι.
Σε μία ώρα είχε τελιώσει η παράσταση και υποσχεθήκαμε πως θα ξανάρθουμε. Στο καφέ φάγαμε γλυκό και ήπιαμε σοκολάτα και με γεμάτη την ψυχή και το στομάχι μας γυρίσαμε στο σπίτι όπου μας περίμενε ένας πολύ πολύ αγαπημένος φίλος!
Την Κυριακή το πρωί πήγαμε σε μία συναυλία Τζαζ για παιδιά με παιδικά τραγούδια και πολύ πολύ γέλιο.Φτάσαμε κλασσικά ως έλληνες λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες. Η αίθουσα ήταν μικρή και γεμάτη μικρά και μεγάλα παιδιά. Κρατούσαν μουσικά όργανα στα χέρια και ήταν αεικίνητα ενώ οι
μουσικοί δεν είχαν βγει στην σκηνή. Χοροπηδούσαν, γελούσαν, τραγουδούσαν κάναν μουσική με ότι έβρισκαν, μερικά βγάζαν τα παπούτσια τους, άλλα τα παντελόνια τους... Μικροί και μεγάλοι κινούνταν ελεύθεροι στο χώρο και αυτό ήταν πολύ φυσιολογικό.
Η μουσική παράσταση ήταν υπέροχη, γνωστά παιδικά τραγουδάκια που όλοι οι γονείς τραγουδάνε στα παιδιά τους και γνωρίζουν οι ίδιοι από τους γονείς τους και αυτοί πάλι από τους δικούς τους γονείς. Η Τζαζ μας αρέσει όλους στην οικογένεια, αλλά πρώτη φορά ακούσαμε τα τραγούδια που λέμε με το ξωτικό σε ήχους τζαζ. Ο Δαυίδ χόρευε σε τρελλούς ρυθμούς, ενώ μπροστά μου ένα μικρό ζευγαράκι αγκαλιαζόταν απαλά.
Κάποια στιγμή καλέσαν όσα παιδιά είχαν κουδουνάκια να πάνε μπροστά στη σκηνή. Έτσι το ξωτικό έτρεξε με το κουδουνάκι του να πάει.
Του το είχε δώσει ένα ζευγάρη όταν πήγε να δει γιατί κλέει το παιδάκι τους και το χάιδευε για να το παρηγορήσει.... και εφόσον πήρε θάρρος από την σκηνή αποφάσισε να παίξει και ντραμς. Στη Θεσσαλονίκη στο σπίτι μας παίζαμε κάθε μέρα 19:00 - 19:15 (πάρτυ για τους γείτονες). Εδώ όμως ούτε 5 λεπτά. Αυτή λοιπόν ήταν η ευκαιρία του. Και ναι, τα κατάφερε! Ανέβηκε επάνω και έπαιξε ντραμς το μικρό μου αγόρι.
Σε μία ώρα είχε τελιώσει η παράσταση και υποσχεθήκαμε πως θα ξανάρθουμε. Στο καφέ φάγαμε γλυκό και ήπιαμε σοκολάτα και με γεμάτη την ψυχή και το στομάχι μας γυρίσαμε στο σπίτι όπου μας περίμενε ένας πολύ πολύ αγαπημένος φίλος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου