Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013

Ένας  υπέροχος δροσιστικός  βοτανοχυμός!

Το απόγευμα θα ρθουν φίλοι στο σπίτι μαζί με τον φιλαράκο του Δαυίδ. Το ξωτικό λοιπόν ετοίμασε μια λεμονάδα με πολλά μυρωδάτα βότανα και άφθονο μέλι.




700 ml χυμό μήλου
200 ml σιρόπη αγαής ή μέλι
6 κλαδάκια βασιλικού
3 κλαδάκια δεντρολίβανου
8 κλαδάκια λεμονοθύμαρου
1 κλαδί φασκόμηλο
12 κλαδάκια μέλισσα (εγώ έβαλα δυόσμο)
2 λεμόνια
750 ml κρύο νερό


  • Βράζουμε το χυμό του μήλου με το μέλι.
  • Στίβουμε και προσθέτουμε το χυμό λεμονιού στην κατσαρόλα
  • Προσθέτουμε τα βοτάνια. Ταυτόχρονα πέρνουμε την κατσαρόλα από την εστία και σκεπάζουμε με ένα καπάκι.
  • Αφήνουμε να τραβήξουν για 20 λεπτά
  • Στραγγίζουμε και το βάζουμε στο ψυγείο για 2-3 ώρες.
  • Σερβίρουμε με παγάκια και λίγα φρέσκα βοτάνια.
Χαρήκαμε όλη την διαδικασία και ιδιαίτερα τις υπέροχες μυρωδιές. Ανυπομονούμε τώρα να ρθουν οι καλεσμένοι  μας.


Καλό απόγευμα σε όλους σας!

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

29. Ο τόπος μου, το σώμα μου!

Ξυπνήσαμε από την φωνή του Δαυίδ- όπως κάθε πρωί άλλωστε. Χουζουρέψαμε για αρκετή ώρα και κατεβήκαμε για πρωινό. Αργά, ξένοιαστα, χωρίς έγνοιες και πολύ περισσότερο χωρίς να κοιτάμε το ρολόι. Διακοπές στον παππού και στην γιαγιά. Παλιά θα γελούσαμε και θα λέγαμε έλα μωρέ εκεί θα περάσουμε. Σήμερα όμως είμαστε ευτυχισμένοι για την πολυτέλεια να έχουμε ένα σπιτάκι στην θάλασσα, ακόμη και αν αυτή συνορεύει με ένα ποτάμι. Η παραλία σχεδόν ερημική, ελάχιστοι ηλικιωμένοι με τα εγγονάκια τους και κάπου παραπέρα κάτι ηλιοκαμένοι ψαράδες. Πολυτέλεια και ευτυχία! Να συνειδητοποιείς ότι όλα όσα είχες, όλα τα όμορφα ήταν εκεί απλά εσύ έπαψες να τα θαυμάζεις. Έτσι σήμερα ξυπνήσαμε το πρωί με την χαρά να ξαναδούμε , να ξαναμυρίσουμε και να ξανανιώσουμε όλα όσα μας χαρίζονται απλόχερα.
Θάλασσα, ήλιος και υπέροχη γη!

 
Οι τρεις μας- κάποιες φορές και οι πέντε μας κατεβαίνουνε στην θάλασσα. Πετσέτες, καπέλα, μαγιό, κουβαδάκια, φουσκωτό, αντηλιακό και γυαλιά ηλίου φορτωμένοι αντικρίζουμε την ομορφιά της. Ο Δαυίδ είναι παιδί του βουνού, των δασών και τον δροσερών ποταμιών, παρόλα αυτά του αρέσει η καθημερινή μας συνήθεια να πηγαίνουμε για παιχνίδι και για μπάνιο στην κυρα θάλασσα με την πλούσια ζωή της. Πάντα έχει κάτι να πει και κάτι να μας δείξει. Έτσι το μικρό μας ξωτικό δένεται μαζί της και ταυτόχρονα συμβαίνει κάτι πολύ μαγικό- ανακαλύπτει και δένεται με το σώμα του! Η αίσθηση του νερού και της αμμουδιάς, της ζέστης και της δροσιάς εναλλάσσονται παιχνιδιάρικα και δυναμικά. (Είναι τόσο σημαντικό για αυτόν και για όλα τα παιδιά να μάθουν και να συνειδητοποιούν το σώμα τους. Τους δόθηκε ένα υπέροχο σώμα, ένα εργαλείο μοναδικό το οποίο χρειάζεται να το μάθουν , να το αγαπήσουν και με αυτό αργότερα να δημιουργήσουν θεϊκά έργα. Ακόμη και στο σχολείο θα αδυνατεί να παρακολουθήσει το μάθημα όσο έξυπνο και αν είναι, γιατί  δεν θα μπορεί να ελέγξει το σώμα του.)
Ξυπόλητος και γυμνός τρέχει, κυλιέται και παίζει κάτω από το φως του ήλιου και του φεγγαριού. Δυναμώνει και αλλάζει μέρα με την μέρα.....
 
Μια όμορφη ηλιόλουστη καλησπέρα από μια Λαμπρινή που ανακαλύπτει και αυτή το δικό της σώμα!
 

 

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

28. Έχω μια υπέροχη φίλη!!!
 
Πριν μερικούς μήνες ήρθε δειλά δειλά ένα κοριτσάκι στο σχολείο μας. Τα μάτια του λάμπανε και διέκρινες την ζωντάνια και την σκανταλιά μέσα τους. Την πλησίασα και την έπιασα από το χέρι για να την ξεναγήσω στον μικρό αλλά ζεστό μας παιχνιδότοπο. Μου χαμογέλασε και με ακολούθησε....Έτσι ξεκίνησε η φιλία μας.
Είναι καλόκαρδη, γλυκιά, περιπετειώδες, θαρραλέα, χαμογελαστή, εφευρετική, και πολύ πολύ ξεχωριστή . Θέλω να μαι συνέχεια μαζί της και εκτός σχολείου. Ιδιαίτερα εκεί, γιατί εκτός αρχίζουν για μας οι μεγάλες περιπέτειες. Τα μικρά μυαλουδάκια μας δεν σταματάνε να κατεβάζουν ιδέες για άφθονο γέλιο!
 
 
Εχθές πήγαμε στο μουσείο και βρήκαμε εκεί ευκαιρία να συνεχίσουμε τα χοροπηδητά μας τραγουδώντας και γελώντας δυνατά. Οι δεινόσαυροι μας κοιτούσαν άγρια και απειλητικά, ήταν φοβισμένοι αλλά καθώς εμείς δεν αλλάζαμε στάση γλύκαναν, ένιωσαν οικία και μας άφησαν να τους χαϊδέψουμε και να πιάσουμε τα μεγάλα τους δόντια. (Χα! και η μαμά νόμιζε πως φοβάμαι!)
Στη συνέχεια πήγαμε για ανασκαφές ψάχνοντας για ίχνη δεινοσαύρων και προς μεγάλη μας έκπληξη βρήκαμε έναν ολόκληρο μεγάλο σκελετό. Τα μάτια μας λάμψανε και οι πανηγυρισμοί μας ακούστηκαν σε όλη την περιοχή! Δυστυχώς η μαμά δεν έβγαζε φωτογραφίες γιατί ήταν απασχολημένη και έτσι δεν έχω να σας δείξω τα υπέροχα ζώα εκείνης της εποχής παρά μόνο αυτό το Μαμούθ.
 

Αλλά όπου και να είμαστε, όπως και να είμαστε, γελάμε, παίζουμε, τρέχουμε, αγκαλιαζόμαστε, μαλώνουμε και τα ξαναβρίσκουμε...!!
Από όταν ήρθε στην ζωή μου άρχισα να γελάω πιο πολύ και να μαι αισιόδοξος για όλα όσα η ζωή μου φέρνει!
(Ξέρετε μου λείπανε πολύ όλοι οι φίλοι μου, μικροί και μεγάλοι, που άφησα μια μέρα ανεξήγητα πίσω μου)


 
Με αυτές τις σκέψεις σας χαιρετώ θυμίζοντας σε όλους πόσο όμορφο πράγμα είναι η φιλία , ακόμη και όταν είσαι τόσο μικρός!

 

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

27.Αλλό ένα ταξίδι

Ενώ έξω έβρεχε καταρρακτωδώς εμείς βγήκαμε για να αγοράσουμε χρώματα ζαχαροπλαστικής και αλεύρι καλαμποκίσιο. Θέλαμε να κάνουμε έκπληξη στον Ιωνάθαν που θα γύριζε το μεσημέρι από την δουλειά του.
Το κόνσεπτ δεν ήταν να φτιάξουμε γλυκό, αλλά χρώματα σώματος! Ο Δαυίδ ήθελε να ζωγραφίσουμε όλοι μαζί.
Έμπνευση μας ήταν ένα βιβλίο που διαβάσαμε το προηγούμενο βράδυ ( Kunterbunt von Kopf bis Fuß), το οποίο δανειστήκαμε από την βιβλιοθήκη και προς έκπληξη μου στο τέλος είχε οδηγίες για το πως φτιάχνονται οι μπογιές σώματος. Ήταν εκεί ακριβώς για εμάς! Έτσι είπα ότι και να γίνει θα το κάνουμε....
Αγοράσαμε τα υλικά μας και γυρίσαμε σπίτι.
Σε ένα μεγάλο μπολ βάλαμε:
1 φλιτζάνι καλαμποκίσιο αλεύρι
1/2 φλιτζάνι νερό
1/2 φλιτζάνι κρέμα σώματος
τα ανακατέψαμε όλα μαζί και τα χωρίσαμε σε 4 μπολάκια-βαζάκια
στο καθένα προσθέσαμε από ένα χρώμα και οι μπογιές μας ήταν έτοιμες.
Ήπιαμε το ζεστό τσαγάκι μας στον καναπέ και κάναμε διάφορα χαζά μέχρι να έρθει ο Ιωνάθαν.


...Ζωγραφίσαμε έναν μεγάλο πίνακα και αρχίσαμε το φανταστικό ταξίδι με τα χρώματα στην ζούγκλα . Βάλαμε καταπράσινα χόρτα και παχιά φύλλα να αφήνουν ελάχιστο φως να φτάνει στο έδαφος. Ευτυχώς υπήρχαν όμορφα πολύχρωμα λουλούδια γιατι μετά από πολύ ώρα θα μας έλειπε ο ήλιος και η τόσο γνώριμη εικόνα του ουρανού. Τα πουλιά καθόταν επάνω στα δέντρα και κελαηδούσαν ενω το ξωτικό χόρευε μες στην τρελή χαρά. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ένας άγριος τίγρης και ουρλιαχτά ακουγόταν σε όλη την οικοδομή μας- γιατί ο τίγρης βαμμένος μας κυνηγούσε στο σπίτι.
 Είχα βάλει και  African Playground να παίζει ταυτόχρονα οπότε η αίσθηση οτι είμασταν εκεί ήταν πολύ ζωντανή. Στη συνέχεια ζωγραφίσαμε σύμβολα δύναμης και χορεύαμε όλους τους αφρικάνικους χορούς που γνωρίζουμε και πιστέψτε με γνωρίζουμε πολλούς! :)
 Χορεύαμε και γελούσαμε με όλη μας την ψυχή... και νιώθαμε πόσο όμορφα είναι να μπορρείς να εκφράζεσαι και να ταξιδεύεις με χιλιους δυο τρόπους.
Φιλιά λοιπόν από την πυκνή και επικύνδινη ζούγκλα της Αφρικής!


   Λαμπρινή
  

Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

26. Ζήλια μου!

Ήρθαν από μακρυά με χαρά με αγάπη και με πολύ νοσταλγία, αλλά ξαφνικά όλα αλλάξανε. Το μικρό του φιλαράκι έγινε στόχος, φόβος και το κέντρο της ζήλιας.
Ότι έπιανε ο μικρουλης ήταν απαγορευμένο, "δικό μου, το θέλω, εγώ.........." και το τραβούσε από τα χέρια του χωρίς δεύτερη σκέψη.
 Αυτός που αγαπούσε και φρόντιζε τόσο όταν ήταν μικρός, αυτός που λάτρευε τόσο η παιδική του ψυχή, τώρα το ίδιο άτομο έγινε εχθρός.
Γιατί;
Μήπως γιατί άρχισε να υπάρχει το μικρό ή μήπως το ξωτικό μου ανακαλύπτει βροντόφωνα το εγώ του;
Και τώρα τι;
Ξαφνικά είναι ο μεγάλος που πρέπει να καταλάβει ή αυτός που θα πρέπει να κάνει το αίσθημα του γαργάρα ή μήπως θα είναι αυτός που θα τυρανήσει τον μικρό με όποιο κόστος;

Αυτός που ζηλεύει είναι συχνά στα μάτια των μεγάλων το "κακό" παιδί.  Δεν είναι όμως έτσι. Είναι ένα παιδί που δυσκολεύεται  με τα συναισθήματά του και τον ίδιο του τον εαυτώ. Δέχομαι το αίσθημα της ζήλιας του και αυτό που θέλω είναι να καταλάβει πως αυτό που νιώθει με αυτό που κάνει έχουν μια απόσταση. Να εκφράσει την ζήλια του αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι μπορεί να βλάψει τον άλλο!
Αλλά πότε βλάπει τον άλλο; Μόνο όταν τον χτυπάει ή και όταν του αρνείτε και του στερεί τα πάντα επειδή είναι σε θέση ισχύος;
Όλες οι θεωρίες μου άρχισαν να καταρρέουν και να βλέπω μπροστά μου αδιέξοδο. Είχα ένταση και βίωνα η ίδια ανασφάλεια. Οι μέρες ήταν μυστήριες και οι στιγμές ξενιασιάς ελάχιστες. Δεν αφεθήκαμε, δεν αγκαλιαστήκαμε, δεν παίξαμε με την ψυχή μας.
Ώσπου εχθές φύγανε. 
Όλοι κοιταχτήκαμε στα μάτια.... και τώρα;
Ας μου πει κάποιος.

 

Τετάρτη 3 Απριλίου 2013

25. Όταν ο Δαυίδ παίζει...


η μέρα μεταμορφώνεται σε μια τόσο δα μικρούλα στιγμή....
που τίποτα δεν έχει σημασία και που ταυτόχρονα είναι όλα τόσο σημαντικά!!
Ο χώρος και ο χρόνος χάνονται και την θέση τους την πέρνουν οι αισθήσεις και τα αισθήματα.


Είναι στιγμές
όπου όλα επιτρέποναι,

 
 
όπου μπορείς να βγάλεις όλη σου την ένταση αλλά και όλη σου την αγάπη!


όπου ακόμη και μια κουρτίνα μπορεί να γίνει έμπνευση για μια υπέροχη θεατρική παράσταση,
όπου τα κουρέλια μετατρέπονται σε μαγικούς χιτώνες και  νέοι κόσμοι ανοίγονται


Όπου το φύλλο και η ηλικία δεν έχουν σημασία,


όπου τίποτε δεν θεωρείται "βρόμικο",


όπου το παιχνίδι είναι μάθηση και καλλιέργεια πολλών δεξιοτήτων,



όπου η φύση γίνεται σχολή μαγείας και ξυπνάει όλες τις δυνάμεις,

 


όπου ακόμη και η ικανότητα του να πετάς είναι παιχνιδιάρικα πανεύκολη υπόθεση!


Εκείνες τις στιγμές ο Δαυίδ βγάζει φως και αγάπη και στα μάτια μου, είναι ο πιο υπέροχος άνθρωπος - δάσκαλος του κόσμου!

....και όλα αυτά μόνο μέσα από το παιχνίδι!!!

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

24. Που χάθηκε η άνοιξη και που το ξωτικό μας;

25η Μαρτιού και εδώ χιονίζει! Όλα έξω είναι κάτασπρα και κρύα.  Η άνοιξη φαντάζει μίλια μακρυά.... κανένα ίχνος γιορτινής μέρας, παρέλασης, μπακαλιάρου ή οτιδήποτε άλλου.


Το ξωτικό λείπει στο νηπιαγωγείο Τα συναισθήματα τόσο παράξενα. Ένα αίσθημα ελευθερίας και ένας κόμπος συγκατοικούν στην καρδιά μου. Πόσο μεγάλωσε! Πόσο όμορφο είναι να τον βλέπεις με την τσαντούλα του και το πατίνι να ξεκινάει κάθε πρωί για το δικό του σχολείο. Σήμερα ξύπνησε χαιρέτισε τα χιόνια με πολύ χαρά από το παράθυρο ενώ εγώ με τον Ιωνάθαν δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. (Φέτος περισσότερο από άλλη χρονιά θα χαρούμε και θα γιορτάσουμε την άνοιξη.)
Πριν ντυθούμε παίξαμε με τα ζωάκια, φάγαμε πρωινό και φύγαμε όλοι μαζί για τις δουλειές μας. Είναι όμορφο το αίσθημα, όλοι να έχουν να κάνουν κάτι για τον εαυτό τους και ταυτόχρονα να ζει ο ένας για τον άλλο! Η χαρά της ελευθερίας, της δημιουργίας και κάπου παραπέρα η αγάπη, ο έρωτας και η ανάγκη να είμαστε μαζί. Γίνονται τόσο έντονα τα συναισθήματα τώρα που ο Δαυίδ πάει στο νηπιαγωγείο


Είναι ένας όμορφος χώρος με ανθρώπους ήρεμους και χαμογελαστούς παρόλα αυτά η αγωνία είναι μεγάλη.
Την Παρασκευή μου είπε ο Δαυίδ με έναν βαθύ τόνο στην φωνή του :"Μαμά, ήρθες!" και εκεί κατάλαβα πως για αυτόν δεν είναι γνωστό και σίγουρο οτι θα πάω να τον πάρω.
Τι σκέφτετε άραγε το μικρό τρυφερό του μυαλουδάκι; Πόσο χτυπάει η καρδιά του από αγωνία μην γνωρίζοντας το μετά! Από την άλλη γυρίζει γεμάτος περηφάνεια για όλα όσα έκανε, για το ότι πήγε στο σχολείο του και οτι έχει τώρα και αυτός ένα πουλάκι που όταν χτυπάει στο ρολόι είναι η ώρα που επιστρέφει ο Δαυίδ.
Έρχεται και παίζει ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ!! ενώ παλεύαμε 3 χρόνια για να πάιξει 10 λεπτά μόνος του, τώρα λίγες ώρες νηπιαγωγείο και παίζει όλο το απόγευμα μόνος του!
 Και το γέλιο του όταν με αντικρίζει είναι τόσο όμορφο - στάλες ευτυχίας... Ανυπομονώ....

Με αγάπη Λαμπρινή