Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013

11. Οικογένεια?

Εδώ και καιρό οι γονείς μου μένουν μαζί μας στο ίδιο σπίτι, πρόσφατα  είχε έρθει και η πεθερά μου οπότε μπορείτε να φανταστείτε πως μπορεί να είναι.  Αστείο ή τραγικό, ευλογία ή κατάρα. Δεν ξέρω και δεν μπορώ να αποφασίσω. Τα συναισθήματα μου και οι ορμόνες μου δεν πηγαίναν καλά, μια πάνω μιά κάτω μια αγαπούσα και μια μισούσα εκεί που θύμωνα εκεί γλύκαινα.... Δεν ήμουν καλά σας λέω! και ο μήνας ήταν γεμάτος από γιορτές γενέθλια και τραπεζώματα με όλους τους συγγενείς! Το άγχος των Χριστουγέννων, τα δώρα, τα γλυκά, οι ανάγκες όλων... και απο την άλλη τα γέλια,οι οικογενειακές στιγμές στο σπίτι, η όμορφη παρέα...
Η πεθερά μου έχει φύγει και οι γιορτές έχουν περάσει. Η καθημερινότητα έχει ξαναμπεί στην ζωή μας. Λείπουν οι εντάσεις αλλά λείπει και η αίσθηση της μεγάλης οικογένειας. Επιπλέον η  οικογένεια μας αποτελείται από  ολλανδούς, ισραηλίτες, έλληνες, γερμανούς και κινέζους, έχουμε μετατρέψει την γη σε μια ενδιαφέρουσα χώρα.


Οι διαφορές της κουλτούρας είναι ακόμη αισθητές και εκεί χρειάζεται η υπομονή και η αγάπη.
Η αγάπη είναι κάτι που έχει χρώμα, μυρωδιά, φωνή, αίσθηση και ο καθένας μας εκπέμπει αυτό το αίσθημα όπως η δική του ψυχή το νιώθει. Η κουλτούρα και τα βιώματα του καθενός μας λοιπόν εκπέμπουν κάτι που ο άλλος κάποιες φορές το αντιλαμβάνεται και κάποιες όχι.
 Έβλεπα την πεθερά μου να σιωπεί και να ακούει για να καταλάβει, να χρησημοποιεί τον χρόνο για να περάσουν τα λόγια και οι εικόνες μέσα της. Έβλεπα τους γονείς μου να μιλάνε και να εκφράζονται με τον δικό τους τρόπο για να μάθουν την αλήθεια. Δεν ξέρω αν υπάρχει αλήθεια, δεν ξέρω αν ποτέ κανείς μας καταφέρει να μπεί στα παπούτσια του άλλου ή αν όλες οι προσπάθειες είναι απλά πράξεις εγωισμού.
Ο Δαυίδ παίζει με τον βίσωνα που του δώρισε η όμα, ζωγραφίζει την γιαγιά του και τον παπού του και λεέι πόσο πολύ τους αγαπάει όλους. Τους θέλει κοντά του και ίσως το ξωτικό να είναι το μόνο μέλος της οικογένειας που μπορεί να δεχτεί και να καταλάβει τον καθένα μας έτσι απλά!
Παρόλες τις δυσκολίες καταλήγω οτι ανυπομονώ πότε θα ξανάρθει η στιγμή που όλοι μαζί θα ξαναβρεθούμε στο ίδιο στρογγυλό τραπέζι.... και ο Θεος βοηθός ή αλλιώς τα θέλει ο κόλος μου.


Υ.Γ: Δεν μπορώ να βάλω νέες φωτογραφίες στο μπλοκ - ακόμη και αυτό κόλλησε!
 

7 σχόλια:

  1. http://www.youtube.com/watch?v=q38uZqoB99U



    χωρίς λόγια γλυκιά μου Μπίνη!!!
    Το μόνο σίγουρο είναι πως ο ΘΕΟΣ είναι πάντα βοηθός,........επειδή τα θέλει ο ποπός ..... μας πάντα.χιχιχι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. To ξωτικό μπορεί να κάνει φυσικά αυτό που εμείς χρειαζόμαστε χρόνια διαλογισμού και θεραπείας για να καταφέρουμε: Εμπεριέχει! Και το ξέρει φυσικά και αβίαστα... Εμείς, πάλι, θα του "διδάξουμε τον κόσμο"... Ξέρω κι άλλο ένα με τον Τοτό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η αγάπη είναι κάτι που έχει χρώμα, μυρωδιά, φωνή, αίσθηση και ο καθένας μας εκπέμπει αυτό το αίσθημα όπως η δική του ψυχή το νιώθει. Η κουλτούρα και τα βιώματα του καθενός μας λοιπόν εκπέμπουν κάτι που ο άλλος κάποιες φορές το αντιλαμβάνεται και κάποιες όχι.
    ...."χωρίς σχόλια"!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. όχι...είναι ξεκάθαρο! Απλά μην σταματήσεις να κάνεις αυτό που κάνεις/κάνετε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή