Ένας  υπέροχος δροσιστικός  βοτανοχυμός!

Το απόγευμα θα ρθουν φίλοι στο σπίτι μαζί με τον φιλαράκο του Δαυίδ. Το ξωτικό λοιπόν ετοίμασε μια λεμονάδα με πολλά μυρωδάτα βότανα και άφθονο μέλι.

700 ml χυμό μήλου
200 ml σιρόπη αγαής ή μέλι
6 κλαδάκια βασιλικού
3 κλαδάκια δεντρολίβανου
8 κλαδάκια λεμονοθύμαρου
1 κλαδί φασκόμηλο
12 κλαδάκια μέλισσα (εγώ έβαλα δυόσμο)
2 λεμόνια
750 ml κρύο νερό

• Βράζουμε το χυμό του μήλου με το μέλι.
• Στίβουμε και προσθέτουμε το χυμό λεμονιού στην κατσαρόλα
• Προσθέτουμε τα βοτάνια. Ταυτόχρονα πέρνουμε την κατσαρόλα από την εστία και σκεπάζουμε με ένα καπάκι.
• Αφήνουμε να τραβήξουν για 20 λεπτά
• Στραγγίζουμε και το βάζουμε στο ψυγείο για 2-3 ώρες.
• Σερβίρουμε με παγάκια και λίγα φρέσκα βοτάνια.

Χαρήκαμε όλη την διαδικασία και ιδιαίτερα τις υπέροχες μυρωδιές. Ανυπομονούμε τώρα να ρθουν οι καλεσμένοι  μας.

Καλό απόγευμα σε όλους σας!

29. Ο τόπος μου, το σώμα μου!

Ξυπνήσαμε από την φωνή του Δαυίδ- όπως κάθε πρωί άλλωστε. Χουζουρέψαμε για αρκετή ώρα και κατεβήκαμε για πρωινό. Αργά, ξένοιαστα, χωρίς έγνοιες και πολύ περισσότερο χωρίς να κοιτάμε το ρολόι. Διακοπές στον παππού και στην γιαγιά. Παλιά θα γελούσαμε και θα λέγαμε έλα μωρέ εκεί θα περάσουμε. Σήμερα όμως είμαστε ευτυχισμένοι για την πολυτέλεια να έχουμε ένα σπιτάκι στην θάλασσα, ακόμη και αν αυτή συνορεύει με ένα ποτάμι. Η παραλία σχεδόν ερημική, ελάχιστοι ηλικιωμένοι με τα εγγονάκια τους και κάπου παραπέρα κάτι ηλιοκαμένοι ψαράδες. Πολυτέλεια και ευτυχία! Να συνειδητοποιείς ότι όλα όσα είχες, όλα τα όμορφα ήταν εκεί απλά εσύ έπαψες να τα θαυμάζεις. Έτσι σήμερα ξυπνήσαμε το πρωί με την χαρά να ξαναδούμε , να ξαναμυρίσουμε και να ξανανιώσουμε όλα όσα μας χαρίζονται απλόχερα.

Θάλασσα, ήλιος και υπέροχη γη!

 

Οι τρεις μας- κάποιες φορές και οι πέντε μας κατεβαίνουνε στην θάλασσα. Πετσέτες, καπέλα, μαγιό, κουβαδάκια, φουσκωτό, αντηλιακό και γυαλιά ηλίου φορτωμένοι αντικρίζουμε την ομορφιά της. Ο Δαυίδ είναι παιδί του βουνού, των δασών και τον δροσερών ποταμιών, παρόλα αυτά του αρέσει η καθημερινή μας συνήθεια να πηγαίνουμε για παιχνίδι και για μπάνιο στην κυρα θάλασσα με την πλούσια ζωή της. Πάντα έχει κάτι να πει και κάτι να μας δείξει. Έτσι το μικρό μας ξωτικό δένεται μαζί της και ταυτόχρονα συμβαίνει κάτι πολύ μαγικό- ανακαλύπτει και δένεται με το σώμα του! Η αίσθηση του νερού και της αμμουδιάς, της ζέστης και της δροσιάς εναλλάσσονται παιχνιδιάρικα και δυναμικά. (Είναι τόσο σημαντικό για αυτόν και για όλα τα παιδιά να μάθουν και να συνειδητοποιούν το σώμα τους. Τους δόθηκε ένα υπέροχο σώμα, ένα εργαλείο μοναδικό το οποίο χρειάζεται να το μάθουν , να το αγαπήσουν και με αυτό αργότερα να δημιουργήσουν θεϊκά έργα. Ακόμη και στο σχολείο θα αδυνατεί να παρακολουθήσει το μάθημα όσο έξυπνο και αν είναι, γιατί  δεν θα μπορεί να ελέγξει το σώμα του.)

Ξυπόλητος και γυμνός τρέχει, κυλιέται και παίζει κάτω από το φως του ήλιου και του φεγγαριού. Δυναμώνει και αλλάζει μέρα με την μέρα.....

 

Μια όμορφη ηλιόλουστη καλησπέρα από μια Λαμπρινή που ανακαλύπτει και αυτή το δικό της σώμα!

 

 

28. Έχω μια υπέροχη φίλη!!!

 

Πριν μερικούς μήνες ήρθε δειλά δειλά ένα κοριτσάκι στο σχολείο μας. Τα μάτια του λάμπανε και διέκρινες την ζωντάνια και την σκανταλιά μέσα τους. Την πλησίασα και την έπιασα από το χέρι για να την ξεναγήσω στον μικρό αλλά ζεστό μας παιχνιδότοπο. Μου χαμογέλασε και με ακολούθησε....Έτσι ξεκίνησε η φιλία μας.

Είναι καλόκαρδη, γλυκιά, περιπετειώδες, θαρραλέα, χαμογελαστή, εφευρετική, και πολύ πολύ ξεχωριστή . Θέλω να μαι συνέχεια μαζί της και εκτός σχολείου. Ιδιαίτερα εκεί, γιατί εκτός αρχίζουν για μας οι μεγάλες περιπέτειες. Τα μικρά μυαλουδάκια μας δεν σταματάνε να κατεβάζουν ιδέες για άφθονο γέλιο!

 

 

Εχθές πήγαμε στο μουσείο και βρήκαμε εκεί ευκαιρία να συνεχίσουμε τα χοροπηδητά μας τραγουδώντας και γελώντας δυνατά. Οι δεινόσαυροι μας κοιτούσαν άγρια και απειλητικά, ήταν φοβισμένοι αλλά καθώς εμείς δεν αλλάζαμε στάση γλύκαναν, ένιωσαν οικία και μας άφησαν να τους χαϊδέψουμε και να πιάσουμε τα μεγάλα τους δόντια. (Χα! και η μαμά νόμιζε πως φοβάμαι!)

Στη συνέχεια πήγαμε για ανασκαφές ψάχνοντας για ίχνη δεινοσαύρων και προς μεγάλη μας έκπληξη βρήκαμε έναν ολόκληρο μεγάλο σκελετό. Τα μάτια μας λάμψανε και οι πανηγυρισμοί μας ακούστηκαν σε όλη την περιοχή! Δυστυχώς η μαμά δεν έβγαζε φωτογραφίες γιατί ήταν απασχολημένη και έτσι δεν έχω να σας δείξω τα υπέροχα ζώα εκείνης της εποχής παρά μόνο αυτό το Μαμούθ.

 

Αλλά όπου και να είμαστε, όπως και να είμαστε, γελάμε, παίζουμε, τρέχουμε, αγκαλιαζόμαστε, μαλώνουμε και τα ξαναβρίσκουμε...!!

Από όταν ήρθε στην ζωή μου άρχισα να γελάω πιο πολύ και να μαι αισιόδοξος για όλα όσα η ζωή μου φέρνει!

(Ξέρετε μου λείπανε πολύ όλοι οι φίλοι μου, μικροί και μεγάλοι, που άφησα μια μέρα ανεξήγητα πίσω μου)

 

Με αυτές τις σκέψεις σας χαιρετώ θυμίζοντας σε όλους πόσο όμορφο πράγμα είναι η φιλία , ακόμη και όταν είσαι τόσο μικρός!

 

27.Αλλό ένα ταξίδι

Ενώ έξω έβρεχε καταρρακτωδώς εμείς βγήκαμε για να αγοράσουμε χρώματα ζαχαροπλαστικής και αλεύρι καλαμποκίσιο. Θέλαμε να κάνουμε έκπληξη στον Ιωνάθαν που θα γύριζε το μεσημέρι από την δουλειά του.

Το κόνσεπτ δεν ήταν να φτιάξουμε γλυκό, αλλά χρώματα σώματος! Ο Δαυίδ ήθελε να ζωγραφίσουμε όλοι μαζί.

Έμπνευση μας ήταν ένα βιβλίο που διαβάσαμε το προηγούμενο βράδυ ( Kunterbunt von Kopf bis Fuß), το οποίο δανειστήκαμε από την βιβλιοθήκη και προς έκπληξη μου στο τέλος είχε οδηγίες για το πως φτιάχνονται οι μπογιές σώματος. Ήταν εκεί ακριβώς για εμάς! Έτσι είπα ότι και να γίνει θα το κάνουμε....

Αγοράσαμε τα υλικά μας και γυρίσαμε σπίτι.

Σε ένα μεγάλο μπολ βάλαμε:

1 φλιτζάνι καλαμποκίσιο αλεύρι

1/2 φλιτζάνι νερό

1/2 φλιτζάνι κρέμα σώματος

τα ανακατέψαμε όλα μαζί και τα χωρίσαμε σε 4 μπολάκια-βαζάκια

στο καθένα προσθέσαμε από ένα χρώμα και οι μπογιές μας ήταν έτοιμες.

Ήπιαμε το ζεστό τσαγάκι μας στον καναπέ και κάναμε διάφορα χαζά μέχρι να έρθει ο Ιωνάθαν.

...Ζωγραφίσαμε έναν μεγάλο πίνακα και αρχίσαμε το φανταστικό ταξίδι με τα χρώματα στην ζούγκλα . Βάλαμε καταπράσινα χόρτα και παχιά φύλλα να αφήνουν ελάχιστο φως να φτάνει στο έδαφος. Ευτυχώς υπήρχαν όμορφα πολύχρωμα λουλούδια γιατι μετά από πολύ ώρα θα μας έλειπε ο ήλιος και η τόσο γνώριμη εικόνα του ουρανού. Τα πουλιά καθόταν επάνω στα δέντρα και κελαηδούσαν ενω το ξωτικό χόρευε μες στην τρελή χαρά. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ένας άγριος τίγρης και ουρλιαχτά ακουγόταν σε όλη την οικοδομή μας- γιατί ο τίγρης βαμμένος μας κυνηγούσε στο σπίτι.
 Είχα βάλει και  African Playground να παίζει ταυτόχρονα οπότε η αίσθηση οτι είμασταν εκεί ήταν πολύ ζωντανή. Στη συνέχεια ζωγραφίσαμε σύμβολα δύναμης και χορεύαμε όλους τους αφρικάνικους χορούς που γνωρίζουμε και πιστέψτε με γνωρίζουμε πολλούς! :)
 Χορεύαμε και γελούσαμε με όλη μας την ψυχή... και νιώθαμε πόσο όμορφα είναι να μπορρείς να εκφράζεσαι και να ταξιδεύεις με χιλιους δυο τρόπους.
Φιλιά λοιπόν από την πυκνή και επικύνδινη ζούγκλα της Αφρικής!

   Λαμπρινή
  

26. Ζήλια μου!

Ήρθαν από μακρυά με χαρά με αγάπη και με πολύ νοσταλγία, αλλά ξαφνικά όλα αλλάξανε. Το μικρό του φιλαράκι έγινε στόχος, φόβος και το κέντρο της ζήλιας.

Ότι έπιανε ο μικρουλης ήταν απαγορευμένο, "δικό μου, το θέλω, εγώ.........." και το τραβούσε από τα χέρια του χωρίς δεύτερη σκέψη.

 Αυτός που αγαπούσε και φρόντιζε τόσο όταν ήταν μικρός, αυτός που λάτρευε τόσο η παιδική του ψυχή, τώρα το ίδιο άτομο έγινε εχθρός.

Γιατί;

Μήπως γιατί άρχισε να υπάρχει το μικρό ή μήπως το ξωτικό μου ανακαλύπτει βροντόφωνα το εγώ του;

Και τώρα τι;

Ξαφνικά είναι ο μεγάλος που πρέπει να καταλάβει ή αυτός που θα πρέπει να κάνει το αίσθημα του γαργάρα ή μήπως θα είναι αυτός που θα τυρανήσει τον μικρό με όποιο κόστος;

Αυτός που ζηλεύει είναι συχνά στα μάτια των μεγάλων το "κακό" παιδί.  Δεν είναι όμως έτσι. Είναι ένα παιδί που δυσκολεύεται  με τα συναισθήματά του και τον ίδιο του τον εαυτώ. Δέχομαι το αίσθημα της ζήλιας του και αυτό που θέλω είναι να καταλάβει πως αυτό που νιώθει με αυτό που κάνει έχουν μια απόσταση. Να εκφράσει την ζήλια του αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι μπορεί να βλάψει τον άλλο!

Αλλά πότε βλάπει τον άλλο; Μόνο όταν τον χτυπάει ή και όταν του αρνείτε και του στερεί τα πάντα επειδή είναι σε θέση ισχύος;

Όλες οι θεωρίες μου άρχισαν να καταρρέουν και να βλέπω μπροστά μου αδιέξοδο. Είχα ένταση και βίωνα η ίδια ανασφάλεια. Οι μέρες ήταν μυστήριες και οι στιγμές ξενιασιάς ελάχιστες. Δεν αφεθήκαμε, δεν αγκαλιαστήκαμε, δεν παίξαμε με την ψυχή μας.

Ώσπου εχθές φύγανε. 

Όλοι κοιταχτήκαμε στα μάτια.... και τώρα;

Ας μου πει κάποιος.

 

25. Όταν ο Δαυίδ παίζει...

η μέρα μεταμορφώνεται σε μια τόσο δα μικρούλα στιγμή....
που τίποτα δεν έχει σημασία και που ταυτόχρονα είναι όλα τόσο σημαντικά!!
Ο χώρος και ο χρόνος χάνονται και την θέση τους την πέρνουν οι αισθήσεις και τα αισθήματα.

Είναι στιγμές
όπου όλα επιτρέποναι,

 

 

όπου μπορείς να βγάλεις όλη σου την ένταση αλλά και όλη σου την αγάπη!

όπου ακόμη και μια κουρτίνα μπορεί να γίνει έμπνευση για μια υπέροχη θεατρική παράσταση,

όπου τα κουρέλια μετατρέπονται σε μαγικούς χιτώνες και  νέοι κόσμοι ανοίγονται

Όπου το φύλλο και η ηλικία δεν έχουν σημασία,

όπου τίποτε δεν θεωρείται "βρόμικο",

όπου το παιχνίδι είναι μάθηση και καλλιέργεια πολλών δεξιοτήτων,

όπου η φύση γίνεται σχολή μαγείας και ξυπνάει όλες τις δυνάμεις,

 

όπου ακόμη και η ικανότητα του να πετάς είναι παιχνιδιάρικα πανεύκολη υπόθεση!

Εκείνες τις στιγμές ο Δαυίδ βγάζει φως και αγάπη και στα μάτια μου, είναι ο πιο υπέροχος άνθρωπος - δάσκαλος του κόσμου!

....και όλα αυτά μόνο μέσα από το παιχνίδι!!!

24. Που χάθηκε η άνοιξη και που το ξωτικό μας;

25η Μαρτιού και εδώ χιονίζει! Όλα έξω είναι κάτασπρα και κρύα.  Η άνοιξη φαντάζει μίλια μακρυά.... κανένα ίχνος γιορτινής μέρας, παρέλασης, μπακαλιάρου ή οτιδήποτε άλλου.

Το ξωτικό λείπει στο νηπιαγωγείο Τα συναισθήματα τόσο παράξενα. Ένα αίσθημα ελευθερίας και ένας κόμπος συγκατοικούν στην καρδιά μου. Πόσο μεγάλωσε! Πόσο όμορφο είναι να τον βλέπεις με την τσαντούλα του και το πατίνι να ξεκινάει κάθε πρωί για το δικό του σχολείο. Σήμερα ξύπνησε χαιρέτισε τα χιόνια με πολύ χαρά από το παράθυρο ενώ εγώ με τον Ιωνάθαν δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. (Φέτος περισσότερο από άλλη χρονιά θα χαρούμε και θα γιορτάσουμε την άνοιξη.)

Πριν ντυθούμε παίξαμε με τα ζωάκια, φάγαμε πρωινό και φύγαμε όλοι μαζί για τις δουλειές μας. Είναι όμορφο το αίσθημα, όλοι να έχουν να κάνουν κάτι για τον εαυτό τους και ταυτόχρονα να ζει ο ένας για τον άλλο! Η χαρά της ελευθερίας, της δημιουργίας και κάπου παραπέρα η αγάπη, ο έρωτας και η ανάγκη να είμαστε μαζί. Γίνονται τόσο έντονα τα συναισθήματα τώρα που ο Δαυίδ πάει στο νηπιαγωγείο

Είναι ένας όμορφος χώρος με ανθρώπους ήρεμους και χαμογελαστούς παρόλα αυτά η αγωνία είναι μεγάλη.
Την Παρασκευή μου είπε ο Δαυίδ με έναν βαθύ τόνο στην φωνή του :"Μαμά, ήρθες!" και εκεί κατάλαβα πως για αυτόν δεν είναι γνωστό και σίγουρο οτι θα πάω να τον πάρω.
Τι σκέφτετε άραγε το μικρό τρυφερό του μυαλουδάκι; Πόσο χτυπάει η καρδιά του από αγωνία μην γνωρίζοντας το μετά! Από την άλλη γυρίζει γεμάτος περηφάνεια για όλα όσα έκανε, για το ότι πήγε στο σχολείο του και οτι έχει τώρα και αυτός ένα πουλάκι που όταν χτυπάει στο ρολόι είναι η ώρα που επιστρέφει ο Δαυίδ.
Έρχεται και παίζει ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ!! ενώ παλεύαμε 3 χρόνια για να πάιξει 10 λεπτά μόνος του, τώρα λίγες ώρες νηπιαγωγείο και παίζει όλο το απόγευμα μόνος του!
 Και το γέλιο του όταν με αντικρίζει είναι τόσο όμορφο - στάλες ευτυχίας... Ανυπομονώ....

Με αγάπη Λαμπρινή




 

23. Μας δικάζουν γιατι γεννήσαμε στο σπίτι......

Γέννησα στο σπίτι όχι απο θάρρος ούτε και από τρέλλα, αλλά από αγάπη για το παιδί μου!

 Καιρό έψαχνα για ένα νοσοκομείο ή μια κλινική που θα μου παρειχε βασικά πράγματα:
 Ηθελα να γεννήσω φυσιολογικά, να ρθει το αγγελάκι μας στον κόσμο όταν αυτό και εγώ θα είμασταν έτοιμοι και ώριμοι. Ήθελα να μαι σίγουρη οτι τα όργανα του θα χουν αναπτυχθει επαρκώς και οτι θα θέλει να αντικρύσει τον κόσμο μας. Για μένα αυτό ειναι μια τέλεια συνεργασια και μια βαθια πίστη στον Θεο. Κανένα φάρμακο και κανενας άλλος παραγοντας να μην επέμβει. Δεν ήθελα να μου προκαλλέσουν συσπάσεις, δεν ήθελα επισκληρήδιο και σε καμία περίπτωση δεν ήθελα καισαρική! Φυσικά αν ήταν αναγκη θα τα έκανα και πολύ γιατροι κατα την διαρκεια δημιουργησαν ανάγκες.... το παιδί δεν έχει αναπτυγμένο στομάχι, η καρδια του έχει πρόβλημα, είναι πολύ μεγάλο και δεν θα βγει, .... και χιλιαδυο άλλα..... Στη μια το παιδάκι δεν ειχε φάει, στην άλλη ειχα φάει σκόρδο, κτλ γελίες καταστασεις που οι γιατροί δεν συνειδητοποιούσαν ή που δεν θελαν να συνειδητοποιησουν!
Επίσης  ήθελα ο Ιωνάθαν να ναι μαζι μου εφόσον ήταν και δική του επιθυμία. Σε πολλά νοσοκομεία απαγορευόταν γιατι ενοχλούσε το έργο, τους γιατρούς και τις μαίες! Ποιός; ο πατεράς δεν επιτρεπόταν να ειναι παρρον! Ο ρόλος του άλλωστε είναι απλά και μόνο να πληρωνει....  και τα λόγια, το χάδι, το χαμόγελο, η παρουσία του.....;
 Επιπλεον ήθελα το παιδί να μείνει στην αγκαλιά μου όταν έρθει στον κόσμο, να νιώθει σιγουριά και ασφάλεια να με μυρίζει να με βλέπει, να με ακούει και να μπορέσω να το θυλλάσω. Ούτε και αν πλήρωνα παραπάνω αυτό το χατίρι δεν μου το κάναν για την ασφάλεια του παιδιού!
 Βαρέθηκα και κουραστηκα με την ασφάλειά σας! Με την έλλειψη γνώσεις και αγάπης επάνω στο αντικειμενο σας! Ποιανου ματια είναι πιο κοντά στο παιδι. ποιανου ανάσα και καρδια είναι γνώριμη! Μάλλον του κυριου ευρώ! που ξεπουλάει τα πάντα.
 Ήθελα το παιδι μου να του δείξω εμπιστοσυνη και να το αφήσω να πάρει την πρώτη του ανάσα μόνο του, την πρώτη του επαφη με το εδώ κόσμο, με δική του απόφαση! Ήθελα να μην ξεκινησω να το ευνουχίζω από την πρώτη του κιολας στιγμή πάνω στην γη. Έχουμε άπειρες  ευκαιρίες για να τα βάλουμε σε κουτάκια, να ναι ευγενικά, υπάκουα και πολύ δυστηχισμένα! Βαρεθηκά το απαισιο συστημα, βαρεθηκα να ψάχνω για να βρω έστω και μια μαια!!!!! που να έχει ψυχή!!. Δεν ήθελα να βλέπω τηλεόραση όταν θα γεννάω κυρία μαία, ούτε έντονους προβολεις στα αδύναμα ματάκια του παιδιου μου, δεν ήθελα να μου πατάει την κοιλια η πιο χοντρή, ούτε τον γιατρο που θα κοιταει το ρολόι! Δεν ήθελα να μου στερησετε το χαδι του αγαπημενου... δεν ήθελα και επειδή δεν ήθελα όλα αυτά με δικάζουν!!!!!! Όχι εγώ επρεπε να σας δικάζω! Εγώ και χιλιάδες άλλες μανούλες! που δεν βρήκαν το θάρρος ή που ο φόβος σας έπιασε τόπο! Θα μαι εκεί λοιπόν στις 11 Ιουνιόυ μαζί με κεινες που πίστεψαν στον εαυτώ τους στο παιδί τους και στον Θεο!

22. Στη σχολή

... Οι μέρες γεμίσανε και τρέχουν σαν ποτάμι φουσκωμένο με ορμή. Αδυνατώ να σταθώ και εγώ. Τρέχω και κυλάω μαζί του. Κοιμάμαι νωρίς και ξυπνάω νωρίς. Δεν έχω χρόνο να γράψω ή να μοιραστώ όλα όσα συμβαίνουν... Θα προσπαθήσω όμως γιατί αξίζει κανείς να γνωρίζει πως υπάρχει και το αλλιώς...
Την πρώτη μέρα που πήγαμε στην σχολή, είχαν ετοιμάσει γιορτή για να μας καλοδεχτούνε.
Οι αίθουσες μας είχαν λουλούδια και πάντα φροντίζουν να υπάρχουν κλαδιά ή λουλούδια στο λιτό βάζο κάθε αίθουσας. Στους τοίχους υπάρχουν έργα ζωγραφικής από φοιτητές των καλών τεχνών και σε μία γωνιά ένα έργο που συμβολίζει την θεραπεία.
Η παιδαγωγική του Στάινερ θέλει να θεραπεύει και να μαθαίνει στο παιδί να ζει την ύπαρξη του.
Αυτό το διάστημα έχουμε 4 μαθήματα: Θεοσοφία του Στάινερ, Μουσική, Ανάπτυξη του παιδιού, και πλαστικοποίηση(?) .
Μπαίνοντας στο μάθημα απαγγέλλουμε ένα ποίημα όλοι μαζί και στην συνέχεια τραγουδάμε Mozart στα ιταλικά, σε τρεις φωνές. Από την πρώτα 5 λεπτά έλεγα πως θα μπορούσαμε να δώσουμε συναυλία. Ακούγεται υπέροχο- αγγελικό και αμέσως ξυπνάει και η καρδιά μαζί με το υπόλοιπο σώμα.
Ακολουθεί μια φιλοσοφική συζήτηση, όμορφη που βγαίνει από εμάς τους φοιτητές. Τις προάλλες κολλήσαμε στην πνευματικότητα και στην καλή σκέψη όπως ανέφερε το βιβλίο μας. Ο καθηγητής μας σχεδίασε ένα ορθογώνιο τρίγωνο και σε κάθε πλευρά του 3 τετράγωνα. Σχεδίαζε παραλληλόγραμμα, χρωμάτιζε και μας άφησε να βρούμε και να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. Πουθενά δεν έγραφε γράμματα ή αριθμούς. Έτσι αρχίσαμε να παίζουμε για να δούμε τι είναι όμοιο κτλ. Μέσα σε λίγα λεπτά αποδείξαμε το πυθαγόρειο θεώρημα! Μας ρώτησε να δούμε μέσα μας, πως νιώθαμε, αν αυτή η σκέψη ήταν ελεύθερη, αν αυτό είχε σχέση με την πνευματικότητα και να ψάξουμε πόσο συχνά είμαστε πνευματική στην καθημερινότητά μας. Η συνέχεια της συζήτησης θα ακολουθήσει την Δευτέρα.... Σε όλη την διάρκεια του μαθήματος υπάρχουν στιγμές που μας βάζει να νιώσουμε και να δούμε μέσα μας...
Για την μουσική τι να πω. Έχει νιώσει κανείς την νότα ντο; Την γνωρίζει η την έζησε για παράδειγμα όπως μια γεύση πικρή ή μία μυρωδιά καμένου; Ενώ το αυτί μας είναι το πρώτο που γεννιέται μέσα στο σώμα και δουλεύει συνεχώς, η συνειδητότητά μας εκεί υστερεί πολύ. Από τα πρώτα λοιπόν ήταν να αρχίσουμε να ψάχνουμε στο σώμα μας τις νότες σε όλες τις κατευθύνσεις και με όποια μορφή. Κάθε τραγούδι που μαθαίνουμε έχει την εξής σειρά:
κινούμαστε σε έναν βασικό ρυθμό. πχ κολυμπάμε, κάνουμε ιππασία ή κουπί και εδώ αρχίζει το φανταστικό μας ταξίδι και προστίθενται νότες και ρυθμοί, κινήσεις που τους συνοδεύουν και έτσι βγαίνει ο ρυθμός του τραγουδιού. Το κάνουμε ξανά και ξανά ο καθένας όπως θέλει αρκεί να είναι δικό του το ταξίδι με τις δικές του εικόνες. Και στο τέλος έρχονται τα λόγια όχι σε χαρτί αλλά έτσι οτι ακούμε και μάλιστα στα γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά αρκεί να μην καταλαβαίνουμε. Αυτό που βγαίνει είναι τραγούδι ζωντανό υπέροχο. Κάποια στιγμή μας έδωσε τις νότες και τα λόγια. Το τραγούδι έχασε την ομορφιά του, γίναμε παράφωνοι.
Στην εξέλιξη του παιδιού μας έδειξαν εικόνες από τα όργανα των παιδιών καθώς μεγαλώνουν σε ένα φυσικό περιβάλλον, με βόλτες στην άγρια φύση, με παιχνίδια που τους δίνουν πολλά και όμορφα ερεθίσματα και τις αντίστοιχες εικόνες παιδιών που μεγαλώνουν μέσα στο σπίτι, με πολύ τηλεόραση και ελάχιστους περιπάτους!!!!!! Οι συνέπειες είναι τεράστιες, συχνά όμως δεν τις αναγνωρίζουμε με γυμνό μάτι ή αδυνατούμε να τα συνδέσουμε!!
Και με το πυλό εργαστήκαμε μαγικά. Κατασκευάσαμε μια σφαίρα μέσα στην παλάμη μας ή οποία είναι ικανή να κατασκευάσει μια τέλεια σφαίρα. Στην συνέχεια δώσαμε την σφαίρα μας στον διπλανό μας και νιώθαμε τις διαφορές. Ήταν απίστευτω πόσο διαφορετικές ήταν. Ο καθηγητής μας έβαλε να νιώθουμε ποιανού μπορεί να είναι η σφαίρα που πιάνουμε, τι χρώματα έχει κτλ. Από αυτό το στάδιο του πυρήνα μας, μας έβαλε να ταίσουμε την σφαίρα με μικρά κομματάκια, χωρίς σκέψη απλά να διατηρη το σφαιρικό σχήμα της, ώσπου να γίνει παχιά και τεράστια....να αυξήσουμε το εγώ μας. Κάποια στιγμή μας έβαλε να δουλέψουμε την μπάλα του διπλανού μας με τον ίδιο τρόπο που την δούλευε αυτός. Χα, τα συναισθήματα ήταν παράξενα, η δυσκολία αρκετή και το χειρότερο αυτός που δουλευει την δική μου μπάλα, την χαλάει!! Όταν γίναν τεράστιες σαν μία αγκαλιά, έπρεπε να κάνουμε μια τρύπα από την μια πλευρά μέχρι την άλλη... και η οδηγία ήταν τώρα δείξτε την διαδικάσία της κίνησης, της θεραπίας, χωρίς σκέψη, απλά αφήστε τα χέρια να δουλέψουν και να αλλάξουν το σφαιρικό σχήμα, μόνο αυτό δεν ήθελε να υπάρχει άλλο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο μας είναι να δουλεύουμε εβδομάδες πάνω σε μια μπάλα και να μην επιτρέπεται να βάλουμε το νου μας στο έργο... Φυσικά τα αποτελέσματα είναι πολύμορφα, ζωντανά, υπέροχα!!!!

Αυτά είναι μαθήματα που διδασκόμαστε για να μάθουμε να δουλεύουμε αντίστοιχα με τα παιδιά μέσα στην τάξη. Ξέρω πως δεν μπορώ να δώσω την εσωτερική διαδικασία που συμβαίνει μέσα μας, την εργασία και το βάθος γιατι και εγώ εδώ μόνο επιφανειακά αναφέρω τα γεγονότα....

Φιλιά Λαμπρινή
 

21. Εγώ, ο μικρός πρίγκιπας και η αλεπού.....

Πέρασε μισός χρόνος από τότε που έχω να πάω στο σχολείο... και αύριο θα ξαναβρεθώ εκεί. Αυτή την φορά όμως στο μαγισσοσχολειό, μαθήτρια, παρέα με τον μικρό πρίγκιπα και την αλεπού.

Χρόνια τώρα, στο σχολείο και στη διδασκαλία μου ένιωθα μεγάλα και σημαντικά κενά. Όλα όσα δίδασκα ήταν επίκτητα και σύντομα, ξεχασμένα.

Ενώ, ήμουν κοντά στα παιδιά, περνούσα όλο μου τον χρόνο μαζί τους, άκουγα τις χαρές τους και τις λύπες τους, τους δίδασκα με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσα, προετοίμαζα το μάθημα έτσι ώστε να συμμετέχουν όσο γίνεται δραστικά, ... στην τελική όμως ένιωθα ότι δεν τα βοηθούσα να ανακαλύψουν τον εαυτό τους, τους στερούσα την μεγαλύτερη γνώση!

Δεν υπήρχε η στιγμή της σιωπής, έτσι ώστε να δουν μέσα τους, να ακούσουν την ψυχή τους, τις ανάγκες τους, τα θέλω τους, να ανακαλύψουν τις κρυφές δυνάμεις τους και να βιώσουν....

Ήξερα πως μόνο έτσι η διδασκαλία έχει νόημα, αλλά εγώ με τον χρόνο και την σιγή δεν συμβάδιζα πουθενά,  και όσο περνούσε ο καιρός μαράζωνα και γκρίζενα...

Η Αλεπού κοίταξε το Μικρό Πρίγκιπα, για πολύ ώρα.

-Σε παρακαλώ εξημέρωσέ με! είπε.

-Το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Έχω να ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.

-Γνωρίζουμε μονάχα τα πράγματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τ’ αγοράζουν όλα έτοιμα απ’ τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με.

-Τι πρέπει να κάνω; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά…

Την επόμενη μέρα ο μικρός πρίγκιπας ξαναήρθε.

-Θα ήταν καλύτερα αν ερχόσουν την ίδια πάντα ώρα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις τ’ απόγευμα από τις τρεις θ’ αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και θ’ ανησυχώ. Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της…Χρειάζεται κάποια τελετή.

-Τι πάει να πει τελετή; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, μια ώρα με τις άλλες ώρες.(...)

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού.(....)

-Αντίο, είπε…

-Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν.

-Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.

-Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει τόσο σημαντικό.

-Είναι ο χρόνος που ξόδεψα για το τριαντάφυλλό μου…είπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

(....)

 

(Antoine de Saint Exupéry, 1943)
 

 

 

 

Η σιγή, ο ρυθμός, η καρδιά και ο χρόνος θα είναι από αύριο τα μαθήματά μου..... πόσο χαίρομαι!!!!!!!

Φιλιά και μια αγκαλιά σε όλους - ιδιαίτερα στον μικρό πρίγκιπα και στην αλεπού
Λαμπρινή
 

20.  Εποχή των τεράτων;

Προχθες ξύπνησα και σκεφτόμουν τους ανθρώπους - τέρατα, τους πατεράδες τέρατα, τους θρησκευτικούς ηγέτες τέρατα.... όλη την μέρα κυκλοφορούσα με ταραγμένη την ψυχή για τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας  και κατ' επέκταση μέσα μας.
Αν το σκεφτώ δεν είναι και τόσο μακρυά τα γεγονότα, δεν είναι στην Αίγυπτο, δεν είναι στην Υεμένη,δεν είναι στην Κίνα... από την στιγμή που αγγίζουν την ψυχή μας, είναι εδώ, είναι μέσα μας!
 

Χθες  τα τέρατα ήταν στο σαλόνι μας ....κάποια στιγμή ήρθε ο Ιωνάθαν για λίγο το μεσημέρι από το σπίτι.  Φεύγοντας έβαλε το Δαυίδ να ακούσει όπως λέει το ξωτικό δυνατές κιθάρες: System of a down (Toxicity).
Ο Δαυίδ χόρευε σαν δαιμονισμένο ξωτικό, φωνάζε και κραυγάζε με όλη του την δύναμη, ενώ ταυτόχρονα γελούσε, χοροπηδούσε και ρόκαρε "παίζοντας" ταυτόχρονα ηλεκτρική κιθάρα!!
Δεν πίστευα στα μάτια μου, ούτε στα αυτιά μου...  Κάποια στιγμή κουράστηκε, κάθησε και στη συνέχεια, σιωπηλός, ξάπλωσε στο πάτωμα. Έκλεισε τα μάτια του και κοιμήθηκε ευχαριστημένος, ενώ από το στερεοφωνικό ουρλιαζαν ακόμη....

Με έβαλε να σκεφτώ πως πριν πολλά χρόνια οι άνθρωποι τέτοιο καιρό, ντυνόταν τέρατα και μασκαρευόταν για να διώξουν τους δαίμονες που θα πείραζαν τα σπαρτά τους, τα χωράφια τους, την γη τους. Έμπαιναν τεχνητά σε αυτό το ρόλο για να διώξουν και να φοβήσουν. Αναρωτιέμαι μήπως να ντυθούμε όλοι τέρατα; Να χορέψουμε,να βγούμε στους δρόμους μασκαρεμένοι να φωνάξουμε όπως παλιά από τα ενδόψυχα μας... και όχι μόνο για να διώξουμε τους εξωτερικούς δαίμονες αλλα και τους εσωτερικούς. Να μπούμε συνειδητά σε αυτό το ρόλο, να αφήσουμε την ένταση και τα βάρη να βγουν για τώρα,γιατι κάποια στιγμή θα ξανάρθουν και εκει ας ελπίσουμε να ναι πιο ελαφρυα...
 

Το ίδιο απόγευμα το ξωτικό μου, ντύθηκε ινδιάνος. Έκλεισε ειρήνη με  έναν καουμπόι, με τον πιο γλυκό τρόπο, κυλίστηκε μέσα στα κομφετί και στις σερπαντίνες κραυγάζοντας από ευτυχία και προς στιγμήν έδιωξε και τους δικούς μου δαίμονες!!
 

 Σήμερα με ξύπνησε με ένα παραμυθακι που του λεγα χθες το βράδυ: "Μαμά θα μου πεις για τον αγαπούλη, την αγαπούλα και το αγαπάκι τους; Θα μου πεις για τον άγγελο που έφερε το αγαπάκι στην γη;.....Ξύπνα μαμά, ξύπνα!"
Με το χαμόγελο στα χείλη ξύπνησα... Τελικά έχουμε ελπίδα!

 

Καλή μέρα σε όλους και στα τέρατα και στα αγαπάκια!!!!!

19. Όρια;;;;;

Πολύ καιρό πριν γεννηθεί ο Δαυίδ σκεφτόμουν πως θα ήθελα να τον μεγαλώσω. Τι είναι σωστό, τι μας ταιριάζει, τι θα τον βοηθούσε πραγματικά. Προσωπικά κατέληξα πως το σύστημα όπου ο γονιός, αυστηρός ορίζει είναι κάτι που αποδεδειγμένα απέτυχε και ήταν μακριά από την φύση μου.
H άλλη πλευρά της απόλυτης ελευθερίας φέρνει πολύ ομορφιά και εσωτερική αυθεντική ηθική. Υπέροχο, μαγικό, γνήσιο....και ακατόρθωτο! Στην εποχή που ζούμε, θεωρώ ότι δεν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο και αν ναι, θα είχα βάλει το παιδί μου αντιμέτωπο στην  κοινωνία, στην εκκλησία, στην παιδεία, και σε κάθε επαφή του με τους ανθρώπους. Έτσι απορρίφθηκε και το σχήμα της πλήρους ελευθερίας.
Ίσως απλά να μην ήμουν τόσο δυνατή. Παρόλα αυτά ονειρεύομαι το αγόρι μου να είναι παλικάρι, να έχει εσωτερική ηθική, να μην παπαγαλίζει ευχαριστώ και παρακαλώ, να μην σκύβει το κεφάλι σε κάθε τι που του επιβάλλεται. Ονειρεύομαι έναν ενήλικα, όμορφο, τίμιο, έξυπνο και με άπειρη αγάπη για τον κόσμο του. Παλικάρι!! Μια λέξη που μόνο στα ελληνικά μου έρχεται, δεν ξέρω αν υπάρχει σε άλλους τόπους. Παλικάρι! Πως όμως?
Πως;
Μία κινέζικη παροιμία λέει: Υπάρχουν δύο πράγματα που μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας: Ρίζες και φτερά.
Τις ρίζες της καλλιεργούμε σε μικρή ηλικία και ταυτόχρονα με την γέννα και την απελευθέρωση από το σώμα αρχίζει ο δρόμος προς την ελευθερία.
Ρίζες, είναι αυτό που σε τρέφει, αυτό που σου δίνει την δυνατότητα να αναπτυχθείς, να μεγαλώσεις, να ομορφύνεις. Είναι επίσης αυτές που σε κρατάνε γερά και σταθερά στην γη, που δεν αφήνουν τον αέρα να σε παρασύρει.
Τροφή δίνουμε όλοι άφθονη στα παιδιά μας, πολλές φορές σε σημείο εμετικό.
Κράτημα όμως;
Πόσες φορές μέσα στην μέρα τα φερόμαστε σαν να ναι ασήμαντα, μικρά, χαζά, "μωρά" όπως συνηθίζουμε να λέμε. 'Απειρες και πολλές φορές μέχρι και σε μεγάλη ηλικία.
Ούτε ρίζες λοιπόν, ούτε φτερά!
Και επειδή μεγάλωσα έτσι, αποφάσισα πρόσφατα να πάω σε ένα σεμινάριο να ακούσω πως συνοδεύεις ένα παιδί, με σεβασμό, στην ελευθερία.
Βασικό σημείο ήταν τα όρια και οι κανόνες.
Καθένας μας έχει προσωπικά όρια και ο σεβασμός τους είναι που δίνει την σιγουριά, την εμπιστοσύνη, την υποστήριξη και την αμοιβαία κατανόηση.
Σημεία που μου μείναν;.... χμ....
1. Ψυχραιμία. Ο τόνος της φωνής να είναι ήρεμος και όλο το σώμα να την ακολουθεί.
Φαντάσου ένα μικρό, που πάει να βάλει το χέρι του στην πρίζα και τον κόσμο γύρω του να φωνάζει και να κάνει διάφορες γκριμάτσες! "Αααχχ!!! Μη!!" Ενδιαφέρον για το μικρό. Οπότε σκέφτεται, ας το ξανακάνω αυτοί οι μεγάλοι έχουν πολύ πλάκα! Θέλει να ξαναδεί τις αντιδράσεις, πολλές φορές κιόλας χαμογελάει όταν το κάνει.
2. Ανακοινώνουμε αυτό που θέλουμε με: "Εγώ θέλω να...." (Όχι: "Δεν επιτρέπεται...").
3. Προτείνουμε νέα πράγματα. Δεν λέμε ένα σκέτο όχι αλλά προτείνουμε ίσως αργότερα ή κάτι άλλο.
4. Πολύ σημαντική είναι η θετική διατύπωση. Αν πω: "Μην σκέφτεσαι έναν ροζ ελέφεντα", αυτό που μένει είναι ο ροζ ελέφαντας. Έτσι λοιπόν αντι να πω: "Μην ανοίγεις την ντουλάπα." Θα πω: "Η ντουλάπα θα μείνει κλειστή".
5. Βάζω όρια όπου πραγματικά χρειάζεται, δηλαδή για την ασφάλεια του παιδιού!
6. Είναι ανόητο να αφήνω σημαντικά πράγματα σε σημεία που πάιζει το παιδί και να μωλώνω μαζί του ώστε να μην τα πειραζει. Είναι ευθυνη μου να τα φυλάξω και να δημιουργήσω για το παιδί ένα παιδοκεντρικό περιβαλλον.
7. Σεβομαι τα συναισθήματα του ακόμη και τα αρνητικά. Αυτό σημαίνει αφήνω το παιδί να κλάψει, να φωνάξει, να κλοτσήσει (αρκεί να μην χτυπάει κάποιον) και αν θέλει μπορώ να το πάρω αγκαλιά, να του πω πως το καταλαβαίνω, αλλά να μην προτείνω εκεινη την στιγμή κάτι άλλο ή να μην κάνω τον καραγκιόζη για να στρέψω την προσοχή του αλλού.
Αυτά λοιπόν βάζουν τις ρίζες, μαθαίνουν τον σεβασμό,την αυτονομία και την αγάπη μέσα από τις λεπτομέριες.
Για την ελευθερία και για τα φτερά....;
Δεν ξέρω. Μάλον μέσα από τα όρια αφήνεις το παιδί να γνωρίσει τον εαυτώ του, να σταθεί και να βρει λύσεις για τον δικό του κόσμο και έτσι να προχωρήσει προς την ελευθερία του.
Αυτό που συνειδητοποιώ είναι οτι τα παιδιά κοιτάνε κάθετι που κάνουμε, πως μιλάμε, πως στεκόμαστε, πως τα κοιτάμε και με ποιο τρόπο λέμε οτι τα αγαπάμε. Πρότυπα λοιπόν!!!

Αυτό σημαίνει πως το ξωτικό με βλέπει όταν φοβάμαι, με βλέπει όταν μιλάω άσχημα για κάτι, όταν αδιαφορώ για τον ζητιάνο στον δρόμο, όταν σκύβω το κεφάλι, όταν προσποιούμε, όταν είμαι ανοργάνωτη,όταν τεμπελιάζω, όταν δεν βγάζω αγάπη ούτε καν για τον εαυτώ μου... Με βλέπει!!

 

 

18.Πότε δεν ξέρεις τι μέρα ξημερώνει...

Μία μέρα γυρνώντας από την πόλη, στο τραμ, συνάντησα τυχαία έναν φίλο καρδιάς που είχα πολλά χρόνια να δω! Η έκπληξη μου και η χαρά μου ήταν μεγάλη. Ένιωθα την θεία παρουσία κοντά μου και την αίσθηση οτι ποτέ δεν θα με αφήσουν χωρίς υπέροχους φίλους δίπλα μου!! Γαληνή και ευτυχία..
Στα χρόνια που πέρασαν είχε παντρευτεί μια κοπέλα που ήμουν περίεργη και γεμάτο αγωνία να γνωρίσω. Την Ειρήνη! Και όπως και αυτός έτσι και η Ειρήνη μπήκε αμέσως στην καρδία μου.



Μια κοπέλα χαμογελαστή, θετική, φύση άκρώς καλλιτεχνική και με πολύ πολύ καλή διάθεση! Στο επάγγελμα είναι χρυσοχόος. Με κάλεσε λοιπόν, να περάσουμε οι δύο μας, στο εργαστήρι της, να ξεφύγω λίγο από το σπίτι και να δημιουργήσω μαζί της κάτι όμορφο. Δέχτηκα με χαρά και σκέφτηκα πως θα έφτιαχνα κάτι για τον Ιωνάθαν που θα του χάριζα την ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου.
Στην αρχή έπρεπε να το σχεδιάσω για να δει, πως θα το κάνουμε....

Μου είπε διάφορες τεχνικές που δεν κατάλαβα, με ρώτησε για μεγέθη που δεν ήξερα ώσπου μου έδωσε ένα λεπτό πριόνι στο χέρι με την οδηγία να κόψω το ασήμι στην ευθεία!!
Εγώ το έκοψα στραβά.
Μετά μου έδωσε διάφορες λίμες για να διορθώσω, για να ομαλύνω και για να στρογγυλέψω τις επιφάνιες.
Εγώ τις χειροτέρεψα....

Στη συνέχεια μου πρότεινε να κάνω έναν τέλειο κύκλο και της είπα πως το  έργο μου δεν χρειάζεται να είναι ολοστρόγγυλο.
Οπότε το στρογγύλεψα Μπινήστικα.
Φυσικά όλη αυτή η διαδικάσία έγινε με γέλιο, για την ικανότητα μου στην λεπτομέρεια.
Η αλήθεια είναι πως μου αρέσουν οι απλές γραμμές, αυτές που βγαίνουν έτσι όπως το χέρι ορίζει.
Εφόσον τα κατάφερα, περάσαμε στις τεχνικές για την διακόσμηση, όπου η Ειρήνη με πολύ υπομονή μου έδειξε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε.

Τα ήθελα και τα δύο. Κόψαμε μικρά κομμάτια από ασήμί και ρίξαμε ρινίσματα επάνω, τα ψήσαμε όλα σε πολύ δυνατή φωτιά και το σκουλαρίκάκι μου ήταν έτοιμο.

 

Το έβαλε σε ένα υγρό και ταταααααααααα!!!!
Το απόγευμα είχε περάσει, είχαμε πιεί το τσαγάκι μας, κάναμε τις φιλοσοφικές μας συζητήσεις, γελασαμε και πειραχτήκαμε και γεμάτη χαρά και περηφάνια γύρισα σπίτι.
 Μαζί με τον Δαυίδ το κρύψαμε και είπαμε ότι σε λίγες μέρες θα το δίναμε στον Ιωνάθαν.
Δεν ήξερα όμως, πως σήμερα το πρωί ξημέρωνε η μέρα του Αγ. Βαλεντίνου!

 

Το ξωτικό πήγε στην κρυψώνα έβγαλε το κουτάκι και φώναξε χαρούμενο: ''Μπαμπάααααααα, έκπληξηηηηηη!!!"

 

Και να που σήμερα το σκουλαρικάκι μου καμαρώνει στο αυτί του Ιωνάθαν. Δεν είναι τέλειο σαν όλα τα άλλα, αλλά έχει ζωντάνια και είναι ικανό να  του ψυθιρίζει πόσο πολύ τον αγαπώ....


Φιλιά σε όλους με όλη μου την αγάπη ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ειρήνη και μια υπέροχη βραδιά του Αγ. Βαλεντίνου! (χα)

17. εκεί .....που είναι η ψυχή μας!

Διαβάζοντας το μπλοκ μου, λέω, θα νομίζει κανείς πως ζούμε υπέροχα! Και επειδή το ακούω συχνά, θέλω να αποκαταστήσω την αλήθεια. Είμαστε καλά-ζούμε στιγμούλες ευτυχίας και μπορούμε ξανά να ονειρευόμαστε! Ο Ιωνάθαν πηγαίνει στην σχολή και δουλεύει, εγώ είμαι με τον Δαυίδ στο σπίτι που πάντα ήθελα, είμαι ερωτευμένη και με τους δυο τους και σε λίγο ξεκινάω μεταπτυχιακό που ήταν όνειρο ζωής....Τα πράγματα όμως έχουν και μια άλλη όψη. Ο τόπος είναι βαρύς και η προσαρμογή ήταν και εξακολουθεί να  είναι δύσκολη!! Μου λείπει ο ήλιος, οι φίλοι, οι οικογένεια, η θάλασσα, μια βόλτα στην άγρια φύση, τα πειράγματα και οι ξένιαστες συζητησεις στην παρέα, οι αγκαλιές, οι μυρωδιές του τόπου μου, τα κορναρίσματα στους δρόμους και το ταμπεραμέντο των ανθρώπων, τό σπιτάκι μας, τα γειτωνάκια, οι μάγοι και οι μάγισσες, η απλότητα των ανθρώπων, η αδερφικότητα, τα παιδιά στο σχολείο και το γέλιο τους, η Μελινούλα μου, οι πέτρες, τα δέντρα και η ιδέα οτι σύντομα θα μπορέσουμε να ρθούμε στην Ελλάδα....Αντίστοιχα φαντάζομαι να λείπουν πράγματα στον Ιωνάθαν και στον Δαυίδ. Και όλα αυτά που λέω δεν είναι μικρά... και όλα αυτά έχουν τις επιπτώσεις τους στην καθημερινότητά μας,
 Και μόνο ο ήλιος στην ζωή ενος ανθρώπου έχει μεγάλη διαφορά! Είναι πηγή φωτός, αγάπης και καλής θέλησης! Είναι δύναμη και στήριγμα. Αν μία μέρα ξυπνήσουμε με ήλιο ο Δαυίδ φωνάζει: "Αααααχχ!!! Sonne, Sonne!!!!!!!!"  και συχνά λέμε ένα ποιηματάκι για τον ήλιο...να ξεπροβάλει από την πύλη του ουρανού, να μας φωτίζει τόσο, μέχρι τη μέρα που θα μπορούμε να φωτίζουμε από μόνοι μας....

Φιλιά λοιπόν στον ήλιο εκέι, στην αγάπη και στο φως της πατρίδας μας!!!

Λαμπρινή

16. Ένα ξωτικό καλλιτέχνης!

"Χρειαζόμουν μια  ολόκληρη ζωή για να μάθω να ζωγραφίζω όπως ένα παιδί" είχε πει κάποτε ο Picasso. Πολλές φορές ακόμη και στο σχολείο προσπαθούσα να ζωγραφίσω απεγνωσμένα και να βάλω την μαγεία των παιδικών ζωγραφιών στην δική μου ζωγραφιά. Μάταια! Πάντα των παιδιών οι ζωγραφιές ήταν μαγικές.... με μία απλότητα! Δεν ζωγραφίζουν με τον νου, απλά με την καρδιά και αφήνουν το χέρι τους να κυλάει πάνω στο χαρτί.

Ο Δαυίδ αγαπάει την ζωγραφική, ιδίως όταν τον αφήνω να ζωγραφίσει με όλο το σώμα (και επίσης όλο του το σώμα). Απλώνουμε ένα πλαστικό μεγάλο σεντόνι στο πάτωμα και βγάζουμε τις δαχτυλομπογιές που φροντίζω να αγοράζω πάντα σε μεγάλες συσκευασίες (το είχα δει κάποτε στην κουμπάρα μου και μου άρεσε η ιδέα να έχω μεγάλα μπουκάλια - δοχεία με χρώματα) Βάζουμε τα χαρτιά μας επάνω και αρχίζουμε να δημιουργούμε, να ανακατεύουμε τα χρώματα και να θαυμάζουμε πως δημιουργούνται μαγικά νέα και στην συνέχεια να τα απλώνουμε πάνω στο χαρτί.  Είναι σαν ένα πάρτυ χρωμάτων. Δεν επεμβαίνω στο τι και πως ζωγραφίζει, δεν θέλω να του "μάθω" τίποτα γιατί δεν έχω να του μάθω! Οι μουντζούρες για αυτόν τώρα είναι ένας ολόκληρος κόσμος γιατί λοιπόν να τον περιορίσω στα "σπιτάκια" τα δικά μου. Ακόμη και η επιλογή των χρωμάτων του είναι μαγική. Δεν ακολουθεί την λογική αλλά πάλι αυτά που βλέπει η καρδιά του ή το τρίτο του μάτι. Επίσης λατρεύει να ζωγραφίζει όλο του το σώμα και στο τέλος να κυλιέται μέσα στα χρώματα. Το θέαμα είναι υπέροχο!
 Πρίν τα Χριστούγεννα ετοιμάσαμε δώρα ημερολόγια με ζωγραφιές και χειροτεχνίες του Δαυιδ για την γιαγιά και την Oma ... ένιωθε χαρούμενος για αυτό που ο ίδιος δημιουργούσε. Δεν ήταν ακόμη τριά και ζωγράφιζε τόσο όμορφα!

Αυτό που με ξάφνιασε είναι η ζωγραφιά που έκανε κάποια στιγμή  μόνος του, αυθόρμητα, τον παππού να παίζει μπάλα και την γιαγιά με ένα τόξο, ενώ μέχρι τότε πίστευα οτι το παιδί μου, ξέρει να ζωγραφίζει μόνο αφηρημένα πράγματα. Φυσικά δεν μπορούσα να αντισταθώ, την έβαλα σε μια κορνίζα και την κρέμασα πάνω από το ταπεινό μου γραφείο για να δείχνει πλούσιο και μαγικό. Και ναι μπορώ να πώ, πως oi κορνίζες και οι πίνακες του Δαυιδ είναι από τα πιο όμορφα και αγαπημένα πράγματα μέσα στο σπίτι μας.

Σας χαιρετά μια περήφανη μαμά για τον μικρό της Picasso (φαντάζομαι όπως όλες οι μανάδες του κόσμου)- Φιλιά λοιπόν, σε όλους τους μικρούς καλλιτέχνες!


(Ένας υπέροχος τρόπος για να αποθηκεύει κανείς τις ζωγραφιές των παιδιών και να τις κάνει κάποτε βιβλία είναι αν έχει i-phone  να κατεβάσει το app: artkive  δωρεάν και να φωτογραφήσει και να οργανώσει όλες τις ζωγραφιές των παιδιών του πανεύκολα!)

15. Το ξωτικό μεγαλώνει....τα παντελόνια του;

φροντίζω να μεγαλώνουν και αυτά!

Εξτένσιον παντελονιών λέει η Oma σε περόδο κρίσης!
 Έχουμε 3 καινούρια τρελάρικα παντελόνια για το ξωτικό μας με μηδενικό κόστος! Δεν είναι φανταστικό! Μου αρέσει να φτιάχνω καινούρια πράγματα ακόμη και αν δεν είναι πολύ φυσιολογικά- έτσι όπως το ορίζει η μόδα και η κοινωνία. Η αλήθεια είναι πως δεν μου αρέσουν τα αγορίστικα ρουχαλάκια. Φιγούρες από κόμιξ, περιορισμένα χρώματα και σχήματα και πολύ συχνά απλά χοντροκομένα. Ελπίζω κάποια στιγμή  να μάθω να βγάζω πατρόν για να μπορώ να ράβω ότι θέλω για τον μικρό μου και για όλα τα φιλαράκια του. Μέχρι τότε θα πειραματίζομαι στα παλιά του ρούχα που θα είναι υπέροχα για τις ώρες παιχνιδιού.

Στο τζιν του το πεντελόνι λοιπόν έβαλα ένα όμορφο πράσινο ύφασμα που είχαμε στο σπίτι και διακόσμισα τις τσέπες. Στην αγαπημένη τουρκουαζ φόρμα του έπλεξα κομμάτια και τα έραψα με το χέρι και σε ένα μαύρο ξεθοριασμένο παντελόνι έβαλα υφάσματα- ρέστα από μία φούστα της γιαγιάς που κόντινα.... και να τα αποτελέσματα:

Αυτά λοιπόν για σήμερα...
Με αγάπη
Λαμπρινή




 

14. Μπανάκι.....

και όνειρα γλυκά!!!!!
 

13.Χιόνι και  ένας παιδότοπος λίγο αλλιώς...

Το ξωτικό αγαπάει την ζέστη και την φωτιά και έτσι με το κρύο δεν έχει και δεν θέλει να έχει πολλές παρτίδες. Δεν τον ενοχλεί καθόλου να μην βγούμε από το σπίτι για μέρες και αν βγούμε είναι ικανός να φωνάζει σε όοοοοοολη την διαδρομή ΚΡΥΩΝΩΩΩΩ!!!!! Οι άνθρωποι στο δρόμο μας κοιτάνε περίεργα και αναρωτιούνται τι μπορεί να κάναμε στο παιδί μας ή μετά από κάποια ώρα γιατί είμαστε τόσο αδιάφοροι. Μα τι άλλο να κάνουμε; Φοράει καλσόν,κάλτσες, ζεστό παντελόνι, 3 μπλούζες φόρμα για τα χιόνια, μπουφάν, κασκολ και σκούφο και η θερμοκρασία έξω είναι γύρω στους 0 βαθμούς Κελσίου. Ας μην αναφερθώ στην περίπτωση που θα χρειαστεί να κατουρήσει!!. Είχα την αίσθηση οτι θα μας κλείναν για κακοποίηση ανηλίκου!!!
Φυσικά και δεν βγαίνω ποτέ μόνη μου μαζί του έξω!
 Πριν από λίγες μέρες είχε την επιλογή ή να κοιμηθεί ή να βγούμε. Μεγάλο δίλημμα γιατί και ο ύπνος είναι κάτι που η ψυχή του δεν αντέχει. "Θέλω να παίξω!" είναι εδώ η πρόταση και αν χρειαστεί μπορείτε να πάτε όλοι για ύπνο αρκεί εγώ να παίζω.
...Είχε να βγει πολλές μέρες είναι η αλήθεια οπότε πήρε την γενναία απόφαση : να πάμε έξω!
Τον ντύσαμε αστροναύτη, πήραμε το έλκυθρο και έξω λοιπόν. Έπαιξε πολύ ώρα με το χιόνι, έκανε έλκυθρο γελώντας και διασκέδασε τρελλά με τον μπαμπά του να είναι σκύλος και να του φέρνει τις χιονόμπαλες που του ρίχνει. 
Φυσικά πολλές φορές επιλέγουμε να πάμε σε κλειστούς χώρους για παιχνίδι ώστε να αποφεύγουμε το πολύ κρύο. Ένας αγαπημένος μας παιδότοπος είναι Das Haus des Waldes.

 Ο,  ναι, παιδότοπος είναι - με εκπαιδευτικό οικολογικό χαρακτήρα! Παίζουμε με το ξύλινο νοικοκυρίο,


τα ζώα του δάσους, τους ξυλοκόπους, το βενζινάδικο...

 Δημιουργώ  παραμύθια στον προτζέκτορα για τον Δαυιδ και τον Ιωνάθαν

 ή ντυνόμαστε στοιχιακά του δάσους.

 

 Κάποιες φορές μας αρέσει να καθόμαστε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο όπου μας παρατηρούν  τα βαλσαμωμένα ζώα ή απλά να βλέπουμε ταινίες-ντοκιμαντερ. Υπάρχουν πολλά όμορφα βιβλία που αρέσει σε εμένα να ξεφυλλίζω, καθώς πίνω το καφεδάκι μου σε μια ζεστή γωνιά.
Είναι ένας υπέροχος παιδότοπος! Ίσως από τους λίγους που μου αρέσουν και επιπλέον είναι δωρεάν.

Φιλιά από την Λαμπρινή, που θα τρέξει τώρα να ετοιμάσει το ξωτικό για την μουσική προπαιδεία.