Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

21. Εγώ, ο μικρός πρίγκιπας και η αλεπού.....

Πέρασε μισός χρόνος από τότε που έχω να πάω στο σχολείο... και αύριο θα ξαναβρεθώ εκεί. Αυτή την φορά όμως στο μαγισσοσχολειό, μαθήτρια, παρέα με τον μικρό πρίγκιπα και την αλεπού.
Χρόνια τώρα, στο σχολείο και στη διδασκαλία μου ένιωθα μεγάλα και σημαντικά κενά. Όλα όσα δίδασκα ήταν επίκτητα και σύντομα, ξεχασμένα.
Ενώ, ήμουν κοντά στα παιδιά, περνούσα όλο μου τον χρόνο μαζί τους, άκουγα τις χαρές τους και τις λύπες τους, τους δίδασκα με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσα, προετοίμαζα το μάθημα έτσι ώστε να συμμετέχουν όσο γίνεται δραστικά, ... στην τελική όμως ένιωθα ότι δεν τα βοηθούσα να ανακαλύψουν τον εαυτό τους, τους στερούσα την μεγαλύτερη γνώση!
Δεν υπήρχε η στιγμή της σιωπής, έτσι ώστε να δουν μέσα τους, να ακούσουν την ψυχή τους, τις ανάγκες τους, τα θέλω τους, να ανακαλύψουν τις κρυφές δυνάμεις τους και να βιώσουν....
Ήξερα πως μόνο έτσι η διδασκαλία έχει νόημα, αλλά εγώ με τον χρόνο και την σιγή δεν συμβάδιζα πουθενά,  και όσο περνούσε ο καιρός μαράζωνα και γκρίζενα...


Η Αλεπού κοίταξε το Μικρό Πρίγκιπα, για πολύ ώρα.

-Σε παρακαλώ εξημέρωσέ με! είπε.

-Το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Έχω να ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.

-Γνωρίζουμε μονάχα τα πράγματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τ’ αγοράζουν όλα έτοιμα απ’ τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με.

-Τι πρέπει να κάνω; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά…


Την επόμενη μέρα ο μικρός πρίγκιπας ξαναήρθε.

-Θα ήταν καλύτερα αν ερχόσουν την ίδια πάντα ώρα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις τ’ απόγευμα από τις τρεις θ’ αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και θ’ ανησυχώ. Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της…Χρειάζεται κάποια τελετή.

-Τι πάει να πει τελετή; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, μια ώρα με τις άλλες ώρες.(...)

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού.(....)

-Αντίο, είπε…

-Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν.

-Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.

-Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει τόσο σημαντικό.

-Είναι ο χρόνος που ξόδεψα για το τριαντάφυλλό μου…είπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

(....)
 
(Antoine de Saint Exupéry, 1943)
 
 
 



 
Η σιγή, ο ρυθμός, η καρδιά και ο χρόνος θα είναι από αύριο τα μαθήματά μου..... πόσο χαίρομαι!!!!!!!

Φιλιά και μια αγκαλιά σε όλους - ιδιαίτερα στον μικρό πρίγκιπα και στην αλεπού
Λαμπρινή
 

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

20.  Εποχή των τεράτων;


Προχθες ξύπνησα και σκεφτόμουν τους ανθρώπους - τέρατα, τους πατεράδες τέρατα, τους θρησκευτικούς ηγέτες τέρατα.... όλη την μέρα κυκλοφορούσα με ταραγμένη την ψυχή για τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας  και κατ' επέκταση μέσα μας.
Αν το σκεφτώ δεν είναι και τόσο μακρυά τα γεγονότα, δεν είναι στην Αίγυπτο, δεν είναι στην Υεμένη,δεν είναι στην Κίνα... από την στιγμή που αγγίζουν την ψυχή μας, είναι εδώ, είναι μέσα μας!
 
Χθες  τα τέρατα ήταν στο σαλόνι μας ....κάποια στιγμή ήρθε ο Ιωνάθαν για λίγο το μεσημέρι από το σπίτι.  Φεύγοντας έβαλε το Δαυίδ να ακούσει όπως λέει το ξωτικό δυνατές κιθάρες: System of a down (Toxicity).
Ο Δαυίδ χόρευε σαν δαιμονισμένο ξωτικό, φωνάζε και κραυγάζε με όλη του την δύναμη, ενώ ταυτόχρονα γελούσε, χοροπηδούσε και ρόκαρε "παίζοντας" ταυτόχρονα ηλεκτρική κιθάρα!!
Δεν πίστευα στα μάτια μου, ούτε στα αυτιά μου...  Κάποια στιγμή κουράστηκε, κάθησε και στη συνέχεια, σιωπηλός, ξάπλωσε στο πάτωμα. Έκλεισε τα μάτια του και κοιμήθηκε ευχαριστημένος, ενώ από το στερεοφωνικό ουρλιαζαν ακόμη....

Με έβαλε να σκεφτώ πως πριν πολλά χρόνια οι άνθρωποι τέτοιο καιρό, ντυνόταν τέρατα και μασκαρευόταν για να διώξουν τους δαίμονες που θα πείραζαν τα σπαρτά τους, τα χωράφια τους, την γη τους. Έμπαιναν τεχνητά σε αυτό το ρόλο για να διώξουν και να φοβήσουν. Αναρωτιέμαι μήπως να ντυθούμε όλοι τέρατα; Να χορέψουμε,να βγούμε στους δρόμους μασκαρεμένοι να φωνάξουμε όπως παλιά από τα ενδόψυχα μας... και όχι μόνο για να διώξουμε τους εξωτερικούς δαίμονες αλλα και τους εσωτερικούς. Να μπούμε συνειδητά σε αυτό το ρόλο, να αφήσουμε την ένταση και τα βάρη να βγουν για τώρα,γιατι κάποια στιγμή θα ξανάρθουν και εκει ας ελπίσουμε να ναι πιο ελαφρυα...
 
Το ίδιο απόγευμα το ξωτικό μου, ντύθηκε ινδιάνος. Έκλεισε ειρήνη με  έναν καουμπόι, με τον πιο γλυκό τρόπο, κυλίστηκε μέσα στα κομφετί και στις σερπαντίνες κραυγάζοντας από ευτυχία και προς στιγμήν έδιωξε και τους δικούς μου δαίμονες!!
 
 Σήμερα με ξύπνησε με ένα παραμυθακι που του λεγα χθες το βράδυ: "Μαμά θα μου πεις για τον αγαπούλη, την αγαπούλα και το αγαπάκι τους; Θα μου πεις για τον άγγελο που έφερε το αγαπάκι στην γη;.....Ξύπνα μαμά, ξύπνα!"
Με το χαμόγελο στα χείλη ξύπνησα... Τελικά έχουμε ελπίδα!
 

Καλή μέρα σε όλους και στα τέρατα και στα αγαπάκια!!!!!

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

19. Όρια;;;;;

Πολύ καιρό πριν γεννηθεί ο Δαυίδ σκεφτόμουν πως θα ήθελα να τον μεγαλώσω. Τι είναι σωστό, τι μας ταιριάζει, τι θα τον βοηθούσε πραγματικά. Προσωπικά κατέληξα πως το σύστημα όπου ο γονιός, αυστηρός ορίζει είναι κάτι που αποδεδειγμένα απέτυχε και ήταν μακριά από την φύση μου.
H άλλη πλευρά της απόλυτης ελευθερίας φέρνει πολύ ομορφιά και εσωτερική αυθεντική ηθική. Υπέροχο, μαγικό, γνήσιο....και ακατόρθωτο! Στην εποχή που ζούμε, θεωρώ ότι δεν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο και αν ναι, θα είχα βάλει το παιδί μου αντιμέτωπο στην  κοινωνία, στην εκκλησία, στην παιδεία, και σε κάθε επαφή του με τους ανθρώπους. Έτσι απορρίφθηκε και το σχήμα της πλήρους ελευθερίας.
Ίσως απλά να μην ήμουν τόσο δυνατή. Παρόλα αυτά ονειρεύομαι το αγόρι μου να είναι παλικάρι, να έχει εσωτερική ηθική, να μην παπαγαλίζει ευχαριστώ και παρακαλώ, να μην σκύβει το κεφάλι σε κάθε τι που του επιβάλλεται. Ονειρεύομαι έναν ενήλικα, όμορφο, τίμιο, έξυπνο και με άπειρη αγάπη για τον κόσμο του. Παλικάρι!! Μια λέξη που μόνο στα ελληνικά μου έρχεται, δεν ξέρω αν υπάρχει σε άλλους τόπους. Παλικάρι! Πως όμως?
Πως;
Μία κινέζικη παροιμία λέει: Υπάρχουν δύο πράγματα που μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας: Ρίζες και φτερά.
Τις ρίζες της καλλιεργούμε σε μικρή ηλικία και ταυτόχρονα με την γέννα και την απελευθέρωση από το σώμα αρχίζει ο δρόμος προς την ελευθερία.
Ρίζες, είναι αυτό που σε τρέφει, αυτό που σου δίνει την δυνατότητα να αναπτυχθείς, να μεγαλώσεις, να ομορφύνεις. Είναι επίσης αυτές που σε κρατάνε γερά και σταθερά στην γη, που δεν αφήνουν τον αέρα να σε παρασύρει.
Τροφή δίνουμε όλοι άφθονη στα παιδιά μας, πολλές φορές σε σημείο εμετικό.
Κράτημα όμως;
Πόσες φορές μέσα στην μέρα τα φερόμαστε σαν να ναι ασήμαντα, μικρά, χαζά, "μωρά" όπως συνηθίζουμε να λέμε. 'Απειρες και πολλές φορές μέχρι και σε μεγάλη ηλικία.
Ούτε ρίζες λοιπόν, ούτε φτερά!
Και επειδή μεγάλωσα έτσι, αποφάσισα πρόσφατα να πάω σε ένα σεμινάριο να ακούσω πως συνοδεύεις ένα παιδί, με σεβασμό, στην ελευθερία.
Βασικό σημείο ήταν τα όρια και οι κανόνες.
Καθένας μας έχει προσωπικά όρια και ο σεβασμός τους είναι που δίνει την σιγουριά, την εμπιστοσύνη, την υποστήριξη και την αμοιβαία κατανόηση.
Σημεία που μου μείναν;.... χμ....
1. Ψυχραιμία. Ο τόνος της φωνής να είναι ήρεμος και όλο το σώμα να την ακολουθεί.
Φαντάσου ένα μικρό, που πάει να βάλει το χέρι του στην πρίζα και τον κόσμο γύρω του να φωνάζει και να κάνει διάφορες γκριμάτσες! "Αααχχ!!! Μη!!" Ενδιαφέρον για το μικρό. Οπότε σκέφτεται, ας το ξανακάνω αυτοί οι μεγάλοι έχουν πολύ πλάκα! Θέλει να ξαναδεί τις αντιδράσεις, πολλές φορές κιόλας χαμογελάει όταν το κάνει.
2. Ανακοινώνουμε αυτό που θέλουμε με: "Εγώ θέλω να...." (Όχι: "Δεν επιτρέπεται...").
3. Προτείνουμε νέα πράγματα. Δεν λέμε ένα σκέτο όχι αλλά προτείνουμε ίσως αργότερα ή κάτι άλλο.
4. Πολύ σημαντική είναι η θετική διατύπωση. Αν πω: "Μην σκέφτεσαι έναν ροζ ελέφεντα", αυτό που μένει είναι ο ροζ ελέφαντας. Έτσι λοιπόν αντι να πω: "Μην ανοίγεις την ντουλάπα." Θα πω: "Η ντουλάπα θα μείνει κλειστή".
5. Βάζω όρια όπου πραγματικά χρειάζεται, δηλαδή για την ασφάλεια του παιδιού!
6. Είναι ανόητο να αφήνω σημαντικά πράγματα σε σημεία που πάιζει το παιδί και να μωλώνω μαζί του ώστε να μην τα πειραζει. Είναι ευθυνη μου να τα φυλάξω και να δημιουργήσω για το παιδί ένα παιδοκεντρικό περιβαλλον.
7. Σεβομαι τα συναισθήματα του ακόμη και τα αρνητικά. Αυτό σημαίνει αφήνω το παιδί να κλάψει, να φωνάξει, να κλοτσήσει (αρκεί να μην χτυπάει κάποιον) και αν θέλει μπορώ να το πάρω αγκαλιά, να του πω πως το καταλαβαίνω, αλλά να μην προτείνω εκεινη την στιγμή κάτι άλλο ή να μην κάνω τον καραγκιόζη για να στρέψω την προσοχή του αλλού.
Αυτά λοιπόν βάζουν τις ρίζες, μαθαίνουν τον σεβασμό,την αυτονομία και την αγάπη μέσα από τις λεπτομέριες.
Για την ελευθερία και για τα φτερά....;
Δεν ξέρω. Μάλον μέσα από τα όρια αφήνεις το παιδί να γνωρίσει τον εαυτώ του, να σταθεί και να βρει λύσεις για τον δικό του κόσμο και έτσι να προχωρήσει προς την ελευθερία του.
Αυτό που συνειδητοποιώ είναι οτι τα παιδιά κοιτάνε κάθετι που κάνουμε, πως μιλάμε, πως στεκόμαστε, πως τα κοιτάμε και με ποιο τρόπο λέμε οτι τα αγαπάμε. Πρότυπα λοιπόν!!!
Αυτό σημαίνει πως το ξωτικό με βλέπει όταν φοβάμαι, με βλέπει όταν μιλάω άσχημα για κάτι, όταν αδιαφορώ για τον ζητιάνο στον δρόμο, όταν σκύβω το κεφάλι, όταν προσποιούμε, όταν είμαι ανοργάνωτη,όταν τεμπελιάζω, όταν δεν βγάζω αγάπη ούτε καν για τον εαυτώ μου... Με βλέπει!!
 







 

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

18.Πότε δεν ξέρεις τι μέρα ξημερώνει...

Μία μέρα γυρνώντας από την πόλη, στο τραμ, συνάντησα τυχαία έναν φίλο καρδιάς που είχα πολλά χρόνια να δω! Η έκπληξη μου και η χαρά μου ήταν μεγάλη. Ένιωθα την θεία παρουσία κοντά μου και την αίσθηση οτι ποτέ δεν θα με αφήσουν χωρίς υπέροχους φίλους δίπλα μου!! Γαληνή και ευτυχία..
Στα χρόνια που πέρασαν είχε παντρευτεί μια κοπέλα που ήμουν περίεργη και γεμάτο αγωνία να γνωρίσω. Την Ειρήνη! Και όπως και αυτός έτσι και η Ειρήνη μπήκε αμέσως στην καρδία μου.



Μια κοπέλα χαμογελαστή, θετική, φύση άκρώς καλλιτεχνική και με πολύ πολύ καλή διάθεση! Στο επάγγελμα είναι χρυσοχόος. Με κάλεσε λοιπόν, να περάσουμε οι δύο μας, στο εργαστήρι της, να ξεφύγω λίγο από το σπίτι και να δημιουργήσω μαζί της κάτι όμορφο. Δέχτηκα με χαρά και σκέφτηκα πως θα έφτιαχνα κάτι για τον Ιωνάθαν που θα του χάριζα την ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου.
Στην αρχή έπρεπε να το σχεδιάσω για να δει, πως θα το κάνουμε....


Μου είπε διάφορες τεχνικές που δεν κατάλαβα, με ρώτησε για μεγέθη που δεν ήξερα ώσπου μου έδωσε ένα λεπτό πριόνι στο χέρι με την οδηγία να κόψω το ασήμι στην ευθεία!!
Εγώ το έκοψα στραβά.
Μετά μου έδωσε διάφορες λίμες για να διορθώσω, για να ομαλύνω και για να στρογγυλέψω τις επιφάνιες.
Εγώ τις χειροτέρεψα....


Στη συνέχεια μου πρότεινε να κάνω έναν τέλειο κύκλο και της είπα πως το  έργο μου δεν χρειάζεται να είναι ολοστρόγγυλο.
Οπότε το στρογγύλεψα Μπινήστικα.
Φυσικά όλη αυτή η διαδικάσία έγινε με γέλιο, για την ικανότητα μου στην λεπτομέρεια.
Η αλήθεια είναι πως μου αρέσουν οι απλές γραμμές, αυτές που βγαίνουν έτσι όπως το χέρι ορίζει.
Εφόσον τα κατάφερα, περάσαμε στις τεχνικές για την διακόσμηση, όπου η Ειρήνη με πολύ υπομονή μου έδειξε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε.


Τα ήθελα και τα δύο. Κόψαμε μικρά κομμάτια από ασήμί και ρίξαμε ρινίσματα επάνω, τα ψήσαμε όλα σε πολύ δυνατή φωτιά και το σκουλαρίκάκι μου ήταν έτοιμο.

 
Το έβαλε σε ένα υγρό και ταταααααααααα!!!!
Το απόγευμα είχε περάσει, είχαμε πιεί το τσαγάκι μας, κάναμε τις φιλοσοφικές μας συζητήσεις, γελασαμε και πειραχτήκαμε και γεμάτη χαρά και περηφάνια γύρισα σπίτι.
 Μαζί με τον Δαυίδ το κρύψαμε και είπαμε ότι σε λίγες μέρες θα το δίναμε στον Ιωνάθαν.
Δεν ήξερα όμως, πως σήμερα το πρωί ξημέρωνε η μέρα του Αγ. Βαλεντίνου!
 

Το ξωτικό πήγε στην κρυψώνα έβγαλε το κουτάκι και φώναξε χαρούμενο: ''Μπαμπάααααααα, έκπληξηηηηηη!!!"

 

Και να που σήμερα το σκουλαρικάκι μου καμαρώνει στο αυτί του Ιωνάθαν. Δεν είναι τέλειο σαν όλα τα άλλα, αλλά έχει ζωντάνια και είναι ικανό να  του ψυθιρίζει πόσο πολύ τον αγαπώ....


Φιλιά σε όλους με όλη μου την αγάπη ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ειρήνη και μια υπέροχη βραδιά του Αγ. Βαλεντίνου! (χα)

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013

17. εκεί .....που είναι η ψυχή μας!

Διαβάζοντας το μπλοκ μου, λέω, θα νομίζει κανείς πως ζούμε υπέροχα! Και επειδή το ακούω συχνά, θέλω να αποκαταστήσω την αλήθεια. Είμαστε καλά-ζούμε στιγμούλες ευτυχίας και μπορούμε ξανά να ονειρευόμαστε! Ο Ιωνάθαν πηγαίνει στην σχολή και δουλεύει, εγώ είμαι με τον Δαυίδ στο σπίτι που πάντα ήθελα, είμαι ερωτευμένη και με τους δυο τους και σε λίγο ξεκινάω μεταπτυχιακό που ήταν όνειρο ζωής....Τα πράγματα όμως έχουν και μια άλλη όψη. Ο τόπος είναι βαρύς και η προσαρμογή ήταν και εξακολουθεί να  είναι δύσκολη!! Μου λείπει ο ήλιος, οι φίλοι, οι οικογένεια, η θάλασσα, μια βόλτα στην άγρια φύση, τα πειράγματα και οι ξένιαστες συζητησεις στην παρέα, οι αγκαλιές, οι μυρωδιές του τόπου μου, τα κορναρίσματα στους δρόμους και το ταμπεραμέντο των ανθρώπων, τό σπιτάκι μας, τα γειτωνάκια, οι μάγοι και οι μάγισσες, η απλότητα των ανθρώπων, η αδερφικότητα, τα παιδιά στο σχολείο και το γέλιο τους, η Μελινούλα μου, οι πέτρες, τα δέντρα και η ιδέα οτι σύντομα θα μπορέσουμε να ρθούμε στην Ελλάδα....Αντίστοιχα φαντάζομαι να λείπουν πράγματα στον Ιωνάθαν και στον Δαυίδ. Και όλα αυτά που λέω δεν είναι μικρά... και όλα αυτά έχουν τις επιπτώσεις τους στην καθημερινότητά μας,
 Και μόνο ο ήλιος στην ζωή ενος ανθρώπου έχει μεγάλη διαφορά! Είναι πηγή φωτός, αγάπης και καλής θέλησης! Είναι δύναμη και στήριγμα. Αν μία μέρα ξυπνήσουμε με ήλιο ο Δαυίδ φωνάζει: "Αααααχχ!!! Sonne, Sonne!!!!!!!!"  και συχνά λέμε ένα ποιηματάκι για τον ήλιο...να ξεπροβάλει από την πύλη του ουρανού, να μας φωτίζει τόσο, μέχρι τη μέρα που θα μπορούμε να φωτίζουμε από μόνοι μας....

Φιλιά λοιπόν στον ήλιο εκέι, στην αγάπη και στο φως της πατρίδας μας!!!

Λαμπρινή