Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

24. Που χάθηκε η άνοιξη και που το ξωτικό μας;

25η Μαρτιού και εδώ χιονίζει! Όλα έξω είναι κάτασπρα και κρύα.  Η άνοιξη φαντάζει μίλια μακρυά.... κανένα ίχνος γιορτινής μέρας, παρέλασης, μπακαλιάρου ή οτιδήποτε άλλου.


Το ξωτικό λείπει στο νηπιαγωγείο Τα συναισθήματα τόσο παράξενα. Ένα αίσθημα ελευθερίας και ένας κόμπος συγκατοικούν στην καρδιά μου. Πόσο μεγάλωσε! Πόσο όμορφο είναι να τον βλέπεις με την τσαντούλα του και το πατίνι να ξεκινάει κάθε πρωί για το δικό του σχολείο. Σήμερα ξύπνησε χαιρέτισε τα χιόνια με πολύ χαρά από το παράθυρο ενώ εγώ με τον Ιωνάθαν δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. (Φέτος περισσότερο από άλλη χρονιά θα χαρούμε και θα γιορτάσουμε την άνοιξη.)
Πριν ντυθούμε παίξαμε με τα ζωάκια, φάγαμε πρωινό και φύγαμε όλοι μαζί για τις δουλειές μας. Είναι όμορφο το αίσθημα, όλοι να έχουν να κάνουν κάτι για τον εαυτό τους και ταυτόχρονα να ζει ο ένας για τον άλλο! Η χαρά της ελευθερίας, της δημιουργίας και κάπου παραπέρα η αγάπη, ο έρωτας και η ανάγκη να είμαστε μαζί. Γίνονται τόσο έντονα τα συναισθήματα τώρα που ο Δαυίδ πάει στο νηπιαγωγείο


Είναι ένας όμορφος χώρος με ανθρώπους ήρεμους και χαμογελαστούς παρόλα αυτά η αγωνία είναι μεγάλη.
Την Παρασκευή μου είπε ο Δαυίδ με έναν βαθύ τόνο στην φωνή του :"Μαμά, ήρθες!" και εκεί κατάλαβα πως για αυτόν δεν είναι γνωστό και σίγουρο οτι θα πάω να τον πάρω.
Τι σκέφτετε άραγε το μικρό τρυφερό του μυαλουδάκι; Πόσο χτυπάει η καρδιά του από αγωνία μην γνωρίζοντας το μετά! Από την άλλη γυρίζει γεμάτος περηφάνεια για όλα όσα έκανε, για το ότι πήγε στο σχολείο του και οτι έχει τώρα και αυτός ένα πουλάκι που όταν χτυπάει στο ρολόι είναι η ώρα που επιστρέφει ο Δαυίδ.
Έρχεται και παίζει ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ!! ενώ παλεύαμε 3 χρόνια για να πάιξει 10 λεπτά μόνος του, τώρα λίγες ώρες νηπιαγωγείο και παίζει όλο το απόγευμα μόνος του!
 Και το γέλιο του όταν με αντικρίζει είναι τόσο όμορφο - στάλες ευτυχίας... Ανυπομονώ....

Με αγάπη Λαμπρινή




 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου