8. Παιδί της φωτιάς
Πήγα να κοιμήσω τον Δαυίδ και επειδή την επoμένη ήταν τα γενέθλια του θυμήθηκα την μέρα πριν τρία χρόνια.... την πιο σημαντική μέρα της ζωής μου!
2 Δεκεμβριόυ 2009 θα ήταν η τελευταία μέρα που θα έπρεπε να γεννήσω. Είχαν περάσει άλλες 12 και το αγγελάκι και εγώ δεν λέγαμε να αποχωριστούμε. Το πρωί της 14 άρχισα να πονάω και να ανυσηχώ γιατί ταυτόχρονα είχα αίμα. Τρομαγμένη πήρα την μαία τηλέφωνο- την Πόπη- και της είπα τι συμβαίνει. ""Ωραία" είπε."Γεννάμε!! Θα έρθω λίγο αργότερα. Παρακολούθα εσύ κάθε πότε έχεις σπασμούς." Οι πόνοι δεν ήταν τακτικοί και αυτό ήταν για μένα ανησυχητικό. Όταν έφτασε η Πόπη έβγαλε πρώτα την εικόνα με την Παναγία και μετά όλα τα συμπράγκαλά της. Στο ενδιάμεσο και εγώ με τον Ιωνάθαν είχαμε ανάψει κεριά και κάναμε την προσευχή μας να πάνε όλα καλά. Ο Ιωνάθαν επιπλέον λιβάνησε όλο το χώρο για όλους αυτές τις οντότητες που θα βοηθούσαν και θα ήταν παρρόν στην γέννα. "Γεννάμε" μου έλεγε και γελούσε για να το πάρω και εγώ απόφαση.... Άρχισα να χαίρομαι για το πρώτο μας παιδί, για τον άγγελό μας. Η ιδέα οτι σε λίγο θα τον κρατάμε στα χέρια μας και οτι θα τον φιλάμε, μου έδινε πολύ δύναμη. Όποτε πονούσα πήγαινα και κλειδωνώμουν στο μικρό μας μπάνιο. "Εεεεεεεεεεεεε" φωνάζαν απέξω. ''Εκεί θα γεννήσεις;" Όταν ήρθε η Ειρήνη, η δεύτερη μαία, γεμίσαμε και την πισίνα- πράγμα που αποδείχτηκε για όλους τους βασανιστηκό!!!- την ήθελα πολύ πολύ ζεστή- έτσι το δωμάτιο μετά απο λίγες ώρες είχε γίνει ένα σούπερ χαμάμ στο οποίο έπρεπε να μείνουν για 10 ώρες! Στο ενδιάμεσο πέρασε ένας φίλος μας να μας δει και όταν άνοιξαν την πόρτα φώναζα: "Αντώνη γεννάωωωω!'' "Καλη γέννα" μου είπε και έσπευσε να φέρει λουλούδια. Αρκετές ώρες τις πέρασα με πολύ γέλιο και πολύ χαρά. Ο Ιωνάθαν ήταν δίπλα μου, μου έπιανε το χέρι και με χάιδευε κάθε τόσο απαλά στο κεφάλι.
Όσο περνούσαν οι ώρες άλλο τόσο δυνάμωναν οι πόνοι και η υπομονή μου έφτανε στα όριά της. Ήθελα να γεννήσω, με έναν μαγικό τρόπο να τελειώσω όλη αυτή την διαδικάσία. Άρχισα να πιστεύω οτι επειδή το παιδί ήταν πολύ μεγάλο δεν θα καταφέρω να το βγάλω και για αυτό δεν είχα γεννήση ήδη μέχρι τότε. Όταν πλέον άρχισα να παραληρώ η Πόπη θεώρησε πως ήταν καιρός να βγω από την ζεστή μου πισίνα. Κάθισα στην αγκαλιά του Ιωνάθαν στον καναπέ και εκεί μετά από 4-5 σπασμούς και με την πίστη οτι "δεν βγαίνει σας λέω" εμφανήστηκε το κεφαλάκι του, άλλος ένας και το αγγελάκι μου είχε έρθει δυναμικά στη γη. Ήταν η τελευταία στιγμή που το σωματάκι του ήταν ένα με το δικό μου, ήταν η στιγμή που απελευθερώταν ο ένας από τον άλλο. Μαγεία!!!!
Τον αφήσαμε να κλάψει και να αναπνεύσει όποτε αυτός νιώσει έτοιμος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το θυμωμένο κόκκινο μουτράκι του! Έβγαλε μια γλυκιά φωνούλα και μετά από λίγο άρχισε να θυλάζει ανενόχλητος.Ένιωθα τα μικρά του ποδαράκια που κουνιόταν πάνω στην κοιλιά μου και ένιωθα ευλογημένη. Ήταν 8 το βράδυ. Ο άγγελος μας ήταν μαζί μας. Ο Δαυιδ είχε γεννηθεί!
Τρία χρόνια αργότερα, ξαπλωμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, ένιωθα την ομορφιά της ύπαρξης του στην ζωή μου. Ένιωθα ευγνωμοσύνη για όλα όσα μου χαρίζει, το γέλιο, τις αγκαλιές, τα λόγια, την αποδοχή, την αγάπη, τον έρωτα, την ελευθερία, την υπέρβαση της υπομονής και όλων των ορίων μου. Πριν τρία χρόνια έκρινα τα παιδάκια που κλαίνε και χτυπιούνται, τις μανάδες που δεν ξέρουν τι να τα κάνουν, το χαος και την ανοργανοσιά των οικογενιών με παιδιά... σήμερα βγάζω αγάπη όποτε συμβαίνει κάτι τέτοιο, απλώνω το χέρι μου να βοηθήσω όποτε το χρειάζονται και νιώθω σαν στο σπίτι μου όπου επικρατεί ναρκωπαίδειο των μικρών! Ο Δαυιδ μας είναι ένα παιδί φλογερό, με πάθος, με ζωντάνια δεν μας έδωσε καμιά στιγμη ηρεμίας- νιρβάνας. Παίζει, τρέχει, φωνάζει , τσιρίζει, τραβάει, μιλάει, χοροπηδάει, μαστορεύει, κλαίει, τσιμπάει, ουρλιάζει..... και ναι με πολύ περηφάνεια μπορώ να πω οτι με έχει μάθει ακόμη πιο πολύ να γελάω, να αγκαλιάζω και να αγαπάω.
Πριν ξημερώσουν τα τρίτα του γενέθλια του είπα: ''Δαυίδ, θέλω να ξέρεις πως σ αγαπάω έτσι ακριβώς όπως είσαι....'' ''Το κατάλαβα μαμά. το ξέρω....''. και έτσι αγκαλιαστήκαμε και κοιμηθήκαμε μέχρι το πρωι.
Πήγα να κοιμήσω τον Δαυίδ και επειδή την επoμένη ήταν τα γενέθλια του θυμήθηκα την μέρα πριν τρία χρόνια.... την πιο σημαντική μέρα της ζωής μου!
2 Δεκεμβριόυ 2009 θα ήταν η τελευταία μέρα που θα έπρεπε να γεννήσω. Είχαν περάσει άλλες 12 και το αγγελάκι και εγώ δεν λέγαμε να αποχωριστούμε. Το πρωί της 14 άρχισα να πονάω και να ανυσηχώ γιατί ταυτόχρονα είχα αίμα. Τρομαγμένη πήρα την μαία τηλέφωνο- την Πόπη- και της είπα τι συμβαίνει. ""Ωραία" είπε."Γεννάμε!! Θα έρθω λίγο αργότερα. Παρακολούθα εσύ κάθε πότε έχεις σπασμούς." Οι πόνοι δεν ήταν τακτικοί και αυτό ήταν για μένα ανησυχητικό. Όταν έφτασε η Πόπη έβγαλε πρώτα την εικόνα με την Παναγία και μετά όλα τα συμπράγκαλά της. Στο ενδιάμεσο και εγώ με τον Ιωνάθαν είχαμε ανάψει κεριά και κάναμε την προσευχή μας να πάνε όλα καλά. Ο Ιωνάθαν επιπλέον λιβάνησε όλο το χώρο για όλους αυτές τις οντότητες που θα βοηθούσαν και θα ήταν παρρόν στην γέννα. "Γεννάμε" μου έλεγε και γελούσε για να το πάρω και εγώ απόφαση.... Άρχισα να χαίρομαι για το πρώτο μας παιδί, για τον άγγελό μας. Η ιδέα οτι σε λίγο θα τον κρατάμε στα χέρια μας και οτι θα τον φιλάμε, μου έδινε πολύ δύναμη. Όποτε πονούσα πήγαινα και κλειδωνώμουν στο μικρό μας μπάνιο. "Εεεεεεεεεεεεε" φωνάζαν απέξω. ''Εκεί θα γεννήσεις;" Όταν ήρθε η Ειρήνη, η δεύτερη μαία, γεμίσαμε και την πισίνα- πράγμα που αποδείχτηκε για όλους τους βασανιστηκό!!!- την ήθελα πολύ πολύ ζεστή- έτσι το δωμάτιο μετά απο λίγες ώρες είχε γίνει ένα σούπερ χαμάμ στο οποίο έπρεπε να μείνουν για 10 ώρες! Στο ενδιάμεσο πέρασε ένας φίλος μας να μας δει και όταν άνοιξαν την πόρτα φώναζα: "Αντώνη γεννάωωωω!'' "Καλη γέννα" μου είπε και έσπευσε να φέρει λουλούδια. Αρκετές ώρες τις πέρασα με πολύ γέλιο και πολύ χαρά. Ο Ιωνάθαν ήταν δίπλα μου, μου έπιανε το χέρι και με χάιδευε κάθε τόσο απαλά στο κεφάλι.
Όσο περνούσαν οι ώρες άλλο τόσο δυνάμωναν οι πόνοι και η υπομονή μου έφτανε στα όριά της. Ήθελα να γεννήσω, με έναν μαγικό τρόπο να τελειώσω όλη αυτή την διαδικάσία. Άρχισα να πιστεύω οτι επειδή το παιδί ήταν πολύ μεγάλο δεν θα καταφέρω να το βγάλω και για αυτό δεν είχα γεννήση ήδη μέχρι τότε. Όταν πλέον άρχισα να παραληρώ η Πόπη θεώρησε πως ήταν καιρός να βγω από την ζεστή μου πισίνα. Κάθισα στην αγκαλιά του Ιωνάθαν στον καναπέ και εκεί μετά από 4-5 σπασμούς και με την πίστη οτι "δεν βγαίνει σας λέω" εμφανήστηκε το κεφαλάκι του, άλλος ένας και το αγγελάκι μου είχε έρθει δυναμικά στη γη. Ήταν η τελευταία στιγμή που το σωματάκι του ήταν ένα με το δικό μου, ήταν η στιγμή που απελευθερώταν ο ένας από τον άλλο. Μαγεία!!!!
Τον αφήσαμε να κλάψει και να αναπνεύσει όποτε αυτός νιώσει έτοιμος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το θυμωμένο κόκκινο μουτράκι του! Έβγαλε μια γλυκιά φωνούλα και μετά από λίγο άρχισε να θυλάζει ανενόχλητος.Ένιωθα τα μικρά του ποδαράκια που κουνιόταν πάνω στην κοιλιά μου και ένιωθα ευλογημένη. Ήταν 8 το βράδυ. Ο άγγελος μας ήταν μαζί μας. Ο Δαυιδ είχε γεννηθεί!
Τρία χρόνια αργότερα, ξαπλωμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, ένιωθα την ομορφιά της ύπαρξης του στην ζωή μου. Ένιωθα ευγνωμοσύνη για όλα όσα μου χαρίζει, το γέλιο, τις αγκαλιές, τα λόγια, την αποδοχή, την αγάπη, τον έρωτα, την ελευθερία, την υπέρβαση της υπομονής και όλων των ορίων μου. Πριν τρία χρόνια έκρινα τα παιδάκια που κλαίνε και χτυπιούνται, τις μανάδες που δεν ξέρουν τι να τα κάνουν, το χαος και την ανοργανοσιά των οικογενιών με παιδιά... σήμερα βγάζω αγάπη όποτε συμβαίνει κάτι τέτοιο, απλώνω το χέρι μου να βοηθήσω όποτε το χρειάζονται και νιώθω σαν στο σπίτι μου όπου επικρατεί ναρκωπαίδειο των μικρών! Ο Δαυιδ μας είναι ένα παιδί φλογερό, με πάθος, με ζωντάνια δεν μας έδωσε καμιά στιγμη ηρεμίας- νιρβάνας. Παίζει, τρέχει, φωνάζει , τσιρίζει, τραβάει, μιλάει, χοροπηδάει, μαστορεύει, κλαίει, τσιμπάει, ουρλιάζει..... και ναι με πολύ περηφάνεια μπορώ να πω οτι με έχει μάθει ακόμη πιο πολύ να γελάω, να αγκαλιάζω και να αγαπάω.
Πριν ξημερώσουν τα τρίτα του γενέθλια του είπα: ''Δαυίδ, θέλω να ξέρεις πως σ αγαπάω έτσι ακριβώς όπως είσαι....'' ''Το κατάλαβα μαμά. το ξέρω....''. και έτσι αγκαλιαστήκαμε και κοιμηθήκαμε μέχρι το πρωι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου